|
De Duitse schrijver Sebastian Fitzek debuteerde met de spannende psychologische thriller De Therapie in 2006. Een paar maanden geleden kwam zijn tweede boek, De Gijzeling, bij de Fontein uit. In januari is een derde titel in Duitsland uitgekomen: een schrijver met een snelle pen. De twaalfjarige dochter genaamd Josy van psychiater Viktor Larenz is plotseling verdwenen uit de wachtkamer van een dokter. Sindsdien ontbreekt elk spoor van haar. Enkele jaren later blijkt dat Larenz zelf is opgenomen in een psychiatrische kliniek. Vanuit zijn bed in de kliniek blikt hij terug op zijn bezoek aan het eiland Parkum. Dit bezoek brengt zoveel teweeg, dat het uiteindelijk leidt tot zijn opname in de kliniek. Na vier gekwelde jaren leven in onzekerheid besloot Viktor om zich een tijdje terug te trekken op het verlaten eiland om tot rust te komen. Opeens staat daar een vreemde vrouw voor zijn deur, genaamd Anna. Ze wil bij Larenz in therapie omdat ze leidt aan schizofrenie. Viktor Larenz raakt gefascineerd door het verhaal van deze vrouw. De wanen waarover Anna vertelt, lijken te maken te hebben met de verdwijning van zijn dochter. Waarom weet Anna zoveel over Josy? Al snel gebeuren er steeds meer merkwaardige dingen in het huis van Viktor. Alhoewel Larenz vermoedt dat de schizofrene Anna een hand heeft in alle gebeurtenissen, drijft zijn nieuwsgierigheid hem tot voortzetten van de therapie met Anna. Uiteindelijk blijkt Anna de waarheid te weten over de tragedie rondom Josy. De Therapie is ronduit spannend te noemen. Vanaf de eerste pagina raak je geïntrigeerd door het raadsel rondom de verdwijning van Josy. Wat is er gebeurd? En wie is deze vreemde Anna? Waar ligt de scheidslijn tussen werkelijkheid en waandenkbeelden? Fitzek weet in korte tijd veel sterke wendingen aan te brengen in het verhaal. De plot is daardoor verrassend en origineel te noemen. Zoals andere recensenten ook al eerder benoemden, is er een vergelijking te maken met werk van Harlan Coben. Beide schrijvers zijn meesters in het aanbrengen van onverwachte veranderingen in een verhaal. De lezer moet en zal nagelbijtend doorlezen, puur vanwege nieuwsgierigheid naar de afloop. Bovendien is Fitzek daarbovenop een begenadigd weergever van sfeerdetails, je ziet het verweerde houten strandhuis zo voor je. Is er dan geen kritiek te bedenken? Jawel, wat mij betreft is het einde een sof. Het laatste hoofdstuk heeft nog een extra wending in petto en deze wending is naast ongeloofwaardig ook een beetje flauw. De schrijfstijl van Fitzek is soms wat houterig en doet hier en daar wat knullig aan. Desalniettemin is De Therapie wat mij betreft de overtreffende trap van spannend en dit boek moet gewoon gelezen worden door liefhebbers van psychologische thrillers. |
|
