Josh Bazell - Dansen met de dood (2009) ***

Leden van de bond tegen vloeken, tere zielen en lezers die moeite hebben met expliciete bloed, botten, bloot en billen scènes: lees dit boek vooral niet.
Dansen met de dood van Josh Bazell staat bol van bovenstaande ingrediënten. Maar dit gegeven moet niet worden opgevat als een advies om het boek links te laten liggen. Als je geniet van de tv-serie ER of wegloopt met de Sopranos dan zul je Dansen met de dood waarschijnlijk wel kunnen waarderen. Het boek wordt overal aangeraden als een kruising tussen beide Tv-series en ik vind dit een zeer rake vergelijking.

Pete Brown werkt als arts in opleiding bij een chaotisch ziekenhuis in Manhattan. Al snel blijkt dat hij daar terecht is gekomen via een ‘getuigenbeschermingsprogramma’. Pete heeft een getuigenis afgelegd tegen een grote maffiabaas, waar hij zelf vroeger voor werkte. Maar dan komt hij in het ziekenhuis een patiënt tegen die hem herkent van vroeger. Pete is zijn leven niet meer zeker. In flashbacks komen we er achter hoe hij ooit bij de maffia is terecht gekomen en tussendoor begint de race tegen de klok. Hij moet de patiënt levend in het ziekenhuis zien te houden om zelf te kunnen ontsnappen.

Dansen met de dood komt met horten en stoten op gang. In het begin is het wennen aan de zeer directe stijl van schrijven met alle vleselijkheden (of vreselijkheden) die over de lezer heen worden gestort. Bazell heeft de irritante gewoonte om de lezer rechtstreeks aan te spreken via extra voetnoten die een soort arrogantie of betweterigheid uitstralen. Dat had niet gehoeven. Maar al snel neemt de spanning toe en vooral de delen over het maffialeven zijn smeuïg en boeiend. De apotheose is echt sterk te noemen. En ook weer gruwelijk.
Terugkijkend vind ik het boek in zijn soort zeer vermakelijk, een beetje vreemd, maar weldegelijk een aanrader. Maar dan wel voor de lezers met sterke magen, die niet opkijken van een vloek of scheldwoord op bijna elke pagina.