|
Mijmeringen...
Door: Joop Liefaard
Het is bijna tien jaar geleden dat ik geëmigreerd ben naar Brazilië. Op een zonnige dag in september 2002 vloog ik naar São Paulo en vandaar met een nationale vlucht naar Ribeirão Preto. Toen ik daar uit het vliegtuig stapte realiseerde ik mij dat Nederland heel ver achter mij lag en dat ik hier op Braziliaanse bodem mijn toekomstige leven vorm en inhoud moest geven. En het zou nooit meer hetzelfde zijn.
Ik vertrok met welgemeende beloften om te bellen, te skypen en te mailen en familie, vrienden, oud-collega´s deden dezelfde beloften. Sommige met tranen in de ogen.
Ik ging voortvarend van start. Al na een week na aankomst vlogen de emails door de virtuele ruimte naar de overzijde van de oceaan. Emails met verhalen hoe het met mij ging, wat en hoe mijn eerste ervaringen waren en hoe ik iedereen in Nederland miste. En natuurlijk kwamen er vele reacties...maar niet van iedereen.
En daarna begon het onvermijdelijke proces van het verzanden, doodbloeden en het aftakelen. Het was als een motor waar zand tussen de raderen wordt gestrooid en die daarna langzaam maar zeker de geest begint te geven. Ik begon te merken dat het schrijven van e-mails of het zoeken van telefonisch contact een soort krampachtigheid begon te krijgen en ik realiseerde mij dat dat het onvermijdelijk resultaat van mijn emigratie zou gaan worden en dat de meeste contacten zouden ophouden te bestaan. Uiteindelijk bleven er maar weinig over.
Er deed zich ook nog iets anders voor. Ik integreerde in de Braziliaanse samenleving. Ik leerde de Portugese taal en begon dingen als normaal te beschouwen die ik in Nederland verfoeid zou hebben. Hoe meer ik integreerde hoe groter de afstand tot Nederland werd. Stuk voor stuk werden de draadjes die mij nog aan mijn geboorteland bonden, door geknipt.
Nu bijna tien jaar later is mijn aandacht helemaal gericht op Brazilië en ik moet eerlijk bekennen dat ik daar niet zoveel moeite mee heb. Alles verandert. Niet alleen in de wereld om ons heen maar ook ieders persoonlijke leven. Familieleden overlijden, vriendschappen houden, soms zonder reden, op te bestaan en er komen nieuwe voor in de plaats, mensen scheiden en vinden een nieuwe liefde. In dat hele proces van verandering wordt een nieuw evenwicht gevonden. Dit besef maakt het leven mooi.
In die continue verandering zijn er voor mij echter twee dingen die onveranderlijk zijn. De eerste is de relatie met mijn kinderen in Nederland. Die heeft de tand des tijds heel erg goed doorstaan en zich zelfs verdiept. De tweede is de Nederlandse taal. Ik lees mijn boeken in de Nederlandse taal en peins er niet over om dat te veranderen naar Engels of Portugees. |
|
