Misdaadromans

De volmaaktheid van het tijdelijke

Door: Istvan Kops

Mijmeringen. Wie heeft ze niet van tijd tot tijd. Altijd weer aan het einde van een jaar kijk ik met enige nostalgie terug naar het jaar dat was en nooit meer terug zal komen. Hoewel ik mij ooit heb voorgenomen geen goede voornemens meer uit te spreken voor elk volgend jaar, ben ik toch geneigd om telkens weer de balans op te maken. Was het een productief jaar? Was het een gelukkig jaar? Misschien hoort het gewoon een beetje bij de tijd van het jaar in die donkere dagen voor de kerst en de aanstaande jaarwisseling. Een mooi moment voor reflectie en om eens stil te staan bij wat er het afgelopen jaar is gebeurd.

Ik probeer me altijd te herinneren wat er allemaal in die 365 dagen is gebeurd, maar ik merk dat ik dit niet gemakkelijk vind. Misschien gebeurt er uiteindelijk ook niet zo heel veel. In ieder geval niets wezenlijks. Niets dat echt de moeite van het onthouden waard is. Het is een jaar geweest zoals waarschijnlijk de meeste jaren. Dezelfde baan, ongeveer dezelfde vriendenkring, dezelfde interesses. Over vijf jaar vanaf nu is hij gewoon ergens in de stoffige annalen van mijn geheugen weggezakt. Een stabiel jaar. En dan is er natuurlijk nog de wereld om mij heen. Ik heb nu al moeite om te recapituleren wat er dit afgelopen jaar allemaal is voorgevallen. Ik denk altijd weer tijdens het jaaroverzicht: goh ja, dat is inderdaad ook nog gebeurd en wat zat ik destijds daardoor aan de buis gekluisterd. Meestentijds leven we echter in de waan van de huidige dag, de traan van Mauro lijkt alweer zo lang geleden. De 130 kilometer per uur en de naaktfoto's van Britt strijden nu om de aandacht.

Niets mis mee natuurlijk. Alles vervaagt nu eenmaal bij het verstrijken van de tijd. En toch lijkt aan het einde van ieder jaar weer een beslissende periode te zijn afgesloten. Is dat louter een subjectief gevoel of is er toch iets meer aan de hand? Mensen hebben kennelijk de behoefte om tijd in eenheden op te delen. We luiden immers niet voor niets het nieuwe jaar op een feestelijke wijze in en we nemen niet voor niets op een vrolijke wijze afscheid van het vorige jaar, genietend van een feestelijke kerstmaaltijd bij voorkeur in het bijzijn van kennissen, vrienden, familie en/of gezin. En we wensen elkaar natuurlijk al het beste toe.

En toch.

Toch wagen we ons liever niet aan allerlei goede voornemens. We vinden immers dat we elke dag het beste met onszelf voor moeten hebben. We maken vermoedelijk dezelfde fouten als het voorgaande jaar, maar ach, wat maakt het allemaal uit. What doesn't kill you makes you stronger. We vallen en staan weer op. Totdat er alweer een jaar voorbij is en we weer bij het volgende moment van reflectie zijn aangekomen.