Siska Mulder – Na Delphine (2010) ***

In Na Delphine draait het om een hechte vriendengroep van acht personen. Delphine en Kick, Nina en Hugo, Hans en Giselle, en de vrijgezellen Zwier en Ruby. Nadat Nina en Delphine een vriendinnenweekend hebben gehad, laat Delphine haar gezin in de steek en verdwijnt spoorloos zonder iets mee te nemen. Nina heeft vanaf het begin het gevoel dat Delphine haar gezin niet vrijwillig heeft verlaten. Ze staat daar redelijk alleen in. Langzaam wordt duidelijk dat Delphine het middelpunt is in de vriendengroep. Ieder lid van de groep heeft zijn / haar eigen gevoelens voor Delphine met een duidelijke relatie naar de bereidheid om haar verdwijning te onderzoeken. Heeft Nina gelijk en is de verdwijning van Delphine niet vrijwillig geweest?

Siska Mulder heeft een prettige en vlotte schrijfstijl. Dankzij een wisseling van perspectief komen alle zeven karakters uit de vriendengroep aan bod en krijg je als lezer een beeld van de situatie. En die blijkt redelijk complex te zijn. Mulder weet de karakters geloofwaardig neer te zetten. Door middel van flashbacks wordt het duidelijk dat  Delphine een veelzijdig persoon is waarmee iedereen een andere relatie heeft. Haar verdwijning beroert allen in meer of mindere mate. Opluchting rondom haar verdwijning, verbijstering, jaloezie, ongeloof, alles komt aan bod. Langzaam maar zeker wordt het Nina duidelijk dat de hechte vriendenkring die ze ooit waren met Delphine’s verdwijning ook verdwenen is. Op het hoogtepunt van dat besef, introduceert Mulder nieuwe feiten rondom het verleden van 1 van de personen, waardoor het verhaal een verrassende en spannende wending krijgt.

De enige kritische noot die ik wil maken over dit verhaal is dat gedurende het lezen steeds dezelfde vragen bij mij boven kwamen. Want hoe geloofwaardig is het dat iemand verdwijnt zonder medeneming van al haar spullen en zonder afscheid te nemen van haar kinderen, anders dan een kort briefje voor haar echtgenoot. En hoe geloofwaardig is het vervolgens dat al haar vrienden (behalve Nina) en haar echtgenoot geloven dat zij in staat is om op deze manier te verdwijnen. Mulder creëert een beeld van Delphine en haar vrienden dat niet past bij deze passiviteit. Ook de afwijzing van de politie om haar verdwijning te onderzoeken en de boosheid die bij de vriendengroep is ontstaan vanwege het feit dat Nina probeert aangifte te doen van Delphine’s verdwijning, vond ik daarom vreemd. Het boek eindigt met een stuk geschreven vanuit Delphine. En daarmee werd mijn gevoel van vervreemding bevestigd.

Februari 2011