Op klaarlichte dag - Simone van der Vlugt (2010) ***

In Op klaarlichte dag wordt de spanning in het begin goed ingezet. Nathalie is op de vlucht voor haar gewelddadige ex- vriend. Een goed geschreven en spannende achtervolging volgt, waarbij het meer dan duidelijk is waarom Nathalie reden heeft om bang te zijn voor haar ex-vriend. En passant wordt haar beste vriendin vermoord en komt Julia Vriens als rechercheur in beeld. Maar vervolgens neemt het verhaal snel meerdere wendingen achter elkaar. Wendingen, die op zich wel heel fantasierijk en goed gevonden zijn, maar bij elkaar veel van de geloofwaardigheid van het verhaal vragen. De snelheid waarmee het verhaal verandert, doet daarnaast ook afbreuk aan de spanningsopbouw in het boek.

Maar niet alleen de wendingen doen een appel op de geloofwaardigheid, ook de karakters in het boek doen dat. De haast naïeve wijze waarop Julia in de wereld staat, haar relatie, de manier waarop zij haar recherchewerk doet, de manier waarop zij omgaat met verlies, klopte niet met het beeld van de goede, gedegen rechercheur die zij van zichzelf heeft. Nathalie’s karakter verandert ook: in het begin heeft ze een goede reden om bang te zijn en te vluchten voor haar ex-vriendje, maar dan opeens keert ze weer terug naar Nederland om de confrontatie met hem en haar verleden aan te gaan, ze lijkt een ander persoon. En zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen.
De achterkant van het boek eindigt niet voor niets met de zin: ‘Dan blijkt dat niets is wat het lijkt’.

Simone heeft een vlotte schrijfstijl om te lezen. In korte stukken probeert zij de lezer mee te nemen in haar verhaal. En ze past de puzzelstukjes goed in elkaar. Aan het eind van het boek zijn alle verbanden duidelijk en is het verhaal compleet. En kun je als lezer een schrijver van te veel fantasie betichten als die fantasie ook nog eens goed in elkaar steekt? Ondanks mijn kanttekeningen vond ik het een leuk boek om te lezen.

Oktober 2010