Ludo Geluykens - Adellijke Intriges (2011) *
Ontknoping zie je aankomen

Baron Jean-Louis de la Faille wordt vermoord teruggevonden op het tuinterras van zijn kasteel. De zoon van de baron, die net als zijn vader een kunstgalerie bezit, behoort tot de verdachten. Op de achterkant staat verder vermeld dat het wereldje van de kunst en de adellijke wereld niet zo correct lijken als men wel zou denken. De tentakels van de adel reiken tot in het crimineel van Charleroi. Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul de Winter, de Lierse speurders, moeten deze moord oplossen. De achterkant van het boek klinkt veelbelovend. De titel Adellijke Intriges suggereert dat er binnen de adel in België het een en ander aan de hand is dat deze moord rechtvaardigt. Maar van adellijke intriges heb ik in het boek niet veel terug gezien. De intriges die er waren hebben niets met de adel te maken.

Geluykens kiest ervoor om het verhaal voornamelijk in dialoogvorm te vertellen. De karakters zijn daarbij oppervlakkig uitgewerkt. Omdat de speurders om de haverklap lachend opmerkingen naar elkaar maken, wekt het de indruk dat het werk en het misdrijf voor hen één grote grap is. Ook hun houding richting vrouwen (cijfers geven aan vrouwen op het terras, smakeloze grappen richting vrouwen als ‘mannen onder elkaar’ of wanneer de secretaresse erbij is om haar op de kast te jagen, etc) ontstijgen de oppervlakkigheid niet. Daarnaast zijn de 'speurders' hopelijk niet representatief voor de Belgische politie. Want speuren heb ik ze niet zien doen. Ze drinken wel veel koffie, lunchen en drinken biertjes op het terras en genieten van het mooie weer. Onderzoek op het plaats delict bestaat uit een rondje lopen en daarna zijn ze klaar. Beveiligingscamera’s ontdekken ze bijvoorbeeld niet. Dat is niet logisch. Bij een echt onderzoek zouden ze meteen gevonden worden. De inhoud van computers van slachtoffers bekijken ze standaard niet. Ook het onderzoeken van een nieuw plaats delict kan rustig wachten tot de volgende dag. Het is tenslotte al 5 uur in de middag! De oplossing van de moord wordt ze uiteindelijk letterlijk in de schoot geworpen. Ik betwijfel of ze het anders überhaupt hadden opgelost!

Het criminele niveau van de misdadigers past daarentegen uitstekend bij het niveau van de speurders.  Op klunzige wijze laten ze zien hoe een ‘professionele’ crimineel zich gedraagt.  Er worden bijvoorbeeld wel handschoenen aangetrokken om geen vingerafdrukken achter te laten, maar waterglazen met vingerafdrukken laten de professionals vervolgens op het plaats delict staan. En zo kan ik nog een aantal voorbeelden noemen. Omdat Geluykens vanaf het begin van het boek ook het perspectief van de misdadiger(s) laat zien, weet je als lezer precies hoe de vork in de steel zit. De spanningsopbouw is daardoor zeer laag. Het verhaal zit qua tijdslijn niet goed in elkaar. Het behandelen van post en mail duurt uren terwijl het informatieniveau ongeveer gelijk aan nul is. Ook de technische details zijn dubieus. Naast de eerder genoemde oppervlakkigheid van het onderzoek wordt ook wisselend omgegaan met het sluiten van het plaats delict. Aan het begin van het boek wordt het hele kasteel afgesloten terwijl de moord in de tuin heeft plaatsgevonden. In het geval van moord in een woning, wordt de woning niet verzegeld als plaats delict. De logica daarachter ontgaat mij volledig.
Kortom: hoger dan 1 ster waardering kom ik niet. En die ster geef ik omdat het verhaal in potentie wel aardig bedacht is.  Maar daar blijft het dan ook bij.

Liane Baltus
Juni 2011