Boek der doden - Glenn Cooper (2010) *****

New York lijkt geteisterd te worden door een serie-moordenaar. Deze in de volksmond gedoopte doemsdagmoordenaar stuurt zijn slachtoffers een witte briefkaart met daarop een doodskist, hun naam en de dag waarop ze zullen sterven. De slachtoffers lijken willekeurig gekozen. De modus operandi  is bij elke moord anders. De levens van de slachtoffers kruisten elkaar op geen enkel moment, het enige dat hen met elkaar verbindt, zijn de witte briefkaarten. Op de achterkant van het boek wordt aangegeven dat er vanaf de middeleeuwen een bibliotheek blijkt te bestaan waar het grootste geheim van de mensheid bewaard wordt, als het geheim uitkomt, dan zal de paniek op de wereld niet te overzien zijn. En wat heeft het zeer geheime Area 51 in de woestijn van Nevada met de bibliotheek te maken? En welk verhaal hoort Will Piper dat zijn kijk op de wereld verandert? Genoeg informatie om de nieuwsgierigheid van de lezer naar de inhoud te prikkelen!

Het boek wordt vanuit verschillende perspectieven verteld.  Eén daarvan is het perspectief van FBI agent Will Piper die, samen met zijn net begonnen collega Nancy, op de zaak wordt gezet. Will wordt door Cooper neergezet als een zeer realistisch persoon. Hij gaat liever vandaag dan morgen met pensioen, maar moet nog ‘even’ in de laatste maanden van zijn carrière deze zaak oplossen.  Een andere hoofdrolspeler is Mark Shackleton alias Peter Benedict, een computernerd  / filmscriptschrijver die voor de overheid in Area 51 blijkt te werken. 

Cooper werkt al zijn personages zeer overtuigend uit. Ook de moordslachtoffers weet hij ‘levend’ te krijgen, alvorens ze vermoord worden natuurlijk! Cooper laat het verhaal vanaf het begin alle kanten op verspringen in de tijd. Hij begint met de 1e moord in mei 2009, springt dan een jaar terug in de tijd om een eerdere gebeurtenis te beschrijven in het leven van Will Piper, om vervolgens weer naar een doemsdag- moord in juni 2009 te gaan om daarna nog even terug te springen naar 1947. Als lezer denk je in het begin ‘waar gaat dit heen’. Toen Cooper vervolgens ook nog een uitstapje naar het jaar 777 maakte, was mijn nieuwsgierigheid compleet. Hoe passen al deze stukjes in elkaar? vroeg ik mij al snel af.

De kracht van het boek ligt volgens mij in de totale openheid van informatie die Cooper geeft in de verschillende verhaallijnen. Alle verhaallijnen zijn boeiend om te lezen en vormen samen een geheel dat op een gegeven moment overtuigend bij elkaar komt. Cooper heeft een zeer prettige schrijfstijl. Als lezer heb je vrij snel uitgedokterd hoe het nu zit met de bibliotheek en de doemsdagmoordenaar. Het verhaal erachter is vrij simpel maar erg goed uitgedacht. En toch boeit het verhaal zo dat je gewoonweg verder wilt lezen. Die spanningsboog houdt Cooper vast tot het eind.

En nadat duidelijk is geworden hoe het zit met de doemsdagmoordenaar rest nog de vraag ‘hoe nu verder’.  Cooper heeft mij daarin absoluut niet teleurgesteld. Bijna aan het eind moest ik hardop lachen om de (macabere) humor in een telefoongesprek dat plaatsvond. Vanuit de context van het verhaal was het volledig realistisch dat het gesprek op die manier plaats zou vinden. Alle vragen die ik als lezer had over het plot werden beantwoord in het boek. En hij eindigt met een uitsmijter die ik erg leuk bedacht vond en waardoor ik het boek lachend weg legde. Het verhaal was daarmee zonder losse eindjes ook echt afgerond.

Oktober 2010