John Verdon - Ik weet wat jij denkt (2011) *****

“Denk aan een getal tussen een en duizend – het allereerste dat bij je opkomt.”
Mark Mellery ontvangt een onheilspellend briefje. Het getal uit zijn gedachten blijkt in de gesloten enveloppe meegestuurd. In paniek zoekt hij zijn oude studievriend en inmiddels gepensioneerd rechercheur Dave Gurney op. Lag deze net nog in zijn tuin loom te genieten van de zon en te mijmeren over zijn pensioen, de liefde tussen hem en zijn vrouw en het loslaten van zijn oude werk, nu hangt hij aan de lippen van de warrig vertellende Mellery.

Een raadsel dat niet kan, maar dat wel gebeurt. Hoe kan de schrijver van de priegelige in rode vulpeninkt geschreven briefjes Mellery’s gedachten lezen? Hijzelf weet het niet en kan het niet meer vertellen omdat hij enkele dagen later bruut wordt vermoord. De aanklager wil maar wat graag de befaamde speurder Gurney in zijn team en deze loopt weg van zijn vrouw en overleden zoontje om zijn intellectuele krachten te meten met de brievenschrijver en schier ongrijpbare moordenaar.

De achtenzestigjarige Verdon creëert in zijn eersteling een moordenaar met een fascinatie en een stel hersens die gemaakt zijn voor spelletjes. De raadsels die hij achterlaat, laten niet alleen Dave Gurney maar ook de lezer versteld achter. Wat niet kan, wat elke verbijstering tart, gebeurt toch. Wat dan volgt is een door Verdon uitgetekende achtbaan van moorden, raadsels en een uiteindelijk even simpele als dodelijke oplossing. Maar tegen die tijd staat Gurney’s leven op zijn kop en vloeit het bloed.

Verdon geeft het genre van de seriemoordenaars een nodige, verfrissende twist. Als in een razendspannend feuilleton geeft hij telkens een stukje van de puzzel weg. Want het blijft niet bij raadselachtige briefjes en telefoontjes, maar ook de moorden roepen meer vragen op dan antwoorden. Zo laat de moordenaar een tuinstoel achter en stoppen midden in de sneeuw zijn voetstappen.
Verdon laat zijn lezers op het puntje van hun stoel meespeuren, maar geeft de lezer meer dan alleen een ongrijpbaar mysterie. Ik weet wat jij denkt kent ook netjes uitgewerkte personages: Gurney’s privéleven blijft niet onverteld, maar wordt ook niet overbelicht. En zelfs de bijpersonages zijn meer dan alleen bijpersonages, ze zijn ook kundig weggezet.
Kortom een breinbreker met een degelijke ondergrond en een onheilspellende suspense.