Misdaadromans

Op een mooie nazomerdag ontmoet ik Anne Holt in een hotel in Amsterdam.
Ze voelt zich verwant met Nederland. We hebben dezelfde normen en waarden als de Noren en kennen dezelfde problemen met mensen die deze niet respecteren. Een andere overeenkomst die een band schept is dat zowel het Noors als het Nederlands vrijwel nergens anders gesproken wordt.

Ze vertelt dat ze het verbazingwekkend vindt dat men zo geïnteresseerd is in de persoon van de schrijver. “We zijn een soort popster geworden. Iedereen wil altijd maar mijn handtekening. Laten ze mijn boeken gaan lezen in plaats van zich met mij bezig te houden.”

Over haar leven is niets bijzonders te vertellen, zegt ze. Het is oninteressant en saai.
Ze heeft geen favoriete schrijver, maar wel een favoriet boek. Dat is Mystic River van Dennis Lehane. Anne Holt vindt dat dit boek het dichtst bij de perfecte misdaadroman komt. Het is een combinatie van Agatha Christie en Dostojevski.

Hartslag is niet het eerste boek dat ze met iemand anders schreef. Ze vindt het fijn om samen te werken. In het geval van Hartslag kwam haar broer, met wie ze het boek schreef, met een idee. Hij heeft veel kennis van financiën en medische kwesties en vond deze combinatie een mooi onderwerp voor een (medische) misdaadroman.

Op mijn vraag of Anne Holt door met een man samen te werken, hoopt meer mannelijke lezers te bereiken, antwoordt ze ontkennend. Uit een Noors onderzoek is gebleken dat zij relatief veel mannelijke lezers heeft en dat haar fans van alle leeftijden zijn. In Italië is zij het populairst, gevolgd door Duitsland en Zweden. In Noorwegen ziet men haar meer als een publiek debater dan als een schrijver.
Voor Hartslag had ze, net als voor haar andere boeken, zes maanden nodig voor onderzoek en het bedenken van de plot. Ze begint pas met het schrijven van het boek als de verhaallijn helemaal ontwikkeld is. Haar broer schreef niet mee aan Hartslag, hij deelde zijn kennis met haar en elke dag hadden ze contact over het boek.

Het is de bedoeling dat er nog twee boeken met cardiologe Sara Zuckerman in de hoofdrol volgen. Anne Holt vindt het prettig om series te schrijven. Ze hoeft dan geen tijd meer te verspillen aan het bedenken van de personages en hun karakter. Hierdoor blijft er meer ruimte over om gecompliceerde zaken te behandelen.
Er zijn nog geen plannen om Hartslag te bewerken voor film of televisie.

In Hartslag staat dat politici andere personen worden op het moment dat ze gaan regeren en dat het de ambtenaren zijn die de macht hebben. Dit is Anne Holts ervaring. Zodra er geregeerd gaat worden, doen ministers en staatssecretarissen precies hetzelfde als hun voorganger. Ook al is dat in strijd met wat ze, toen ze in de oppositie zaten, beweerden. Het worden bureaucraten. In feite bestuurt de minister van financiën het land.

Uiteraard wordt ook de situatie in Noorwegen besproken. Anne Holt heeft hierover veel gepubliceerd en is vaak geïnterviewd. Ze is verbijsterd over de hoeveelheid slachtoffers en kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten. “Als ik wat er op 22 juli gebeurd is ooit als manuscript had ingeleverd, zou mijn uitgever het in de prullenbak hebben gegooid omdat het te onrealistisch was.” Ze heeft er moeite mee dat de focus zo op Utoya ligt en dat wat er in Oslo gebeurde, een beetje wordt vergeten.
Ze betwijfelt of de Noren wezenlijk zullen veranderen. De campagne voor de plaatselijke verkiezingen is van start gegaan en extreem rechts zegt nog steeds hetzelfde als altijd. Ze zijn nu wel gezakt in de metingen, maar hoe zal dat over twee jaar zijn als de landelijke verkiezingen worden gehouden? Anne Holt denkt dat het effect van wat er in Oslo en op Utoya gebeurde dan helemaal zal zijn verdwenen en dat het dus maar een paar maanden zal duren totdat iedereen weer over zal gaan tot de orde van de dag. “Het effect zal niet zo zijn als we hadden gehoopt”, besluit ze.

Haar laatste opmerking is dat ze de kaft van Hartslag erg mooi vindt en dat ze niet van de Duitse omslagen houdt. Ze is duidelijk trots op haar laatste boek en zo hoort het natuurlijk ook!