Corine, ondanks dat je al een grote bekendheid hebt in thrillerland, zijn er altijd lezers die je nog niet kennen of nog geen boek van je gelezen hebben. Zou je jezelf willen introduceren?
Deze introductie las ik onlangs als inleiding van een recensie van Stormvloed. Ik werd er wel vrolijk van (en het is weer eens wat anders dan de standaard dingen als schrijfster, getrouwd, hond, hobby's, bla, bla)…
"Corine Hartman timmert aardig aan de weg als thrillerschrijfster. Na haar debuut in 2007 met Schone kunsten is haar oeuvre inmiddels flink gegroeid. En niet zonder succes, de triomfen stapelen zich op. Zo won zij begin dit jaar geheel terecht de Crimezone Thriller Award 2011 voor Beste Nederlandstalige Thriller met Als de dood en werd zij door lezend Nederland uitgeroepen tot beste Nederlandstalige thrillerschrijfster van België en Nederland. Haar nieuwste boek, Stormvloed, bewijst dat het allemaal niet voor niets is: Hartman levert wederom een spannend en aangrijpend verhaal af." |
 |
| Recensie door Karina Hanegraaf van Stormvloed ***** |
Verder kan ik vertellen dat ik bezig ben met de afronding van de verhalenbundel De ondergang die in december uitkomt, en dat ik me erop verheug weer verder te schrijven aan mijn nieuwe thriller: Bloedlijn (werktitel), die gepland staat voor februari. Ik heb net een eerste opzet gezien voor de cover; heel wat anders dan m'n laatste thrillers, maar… gááf!
Stormvloed is de laatste thriller die van jouw hand is uitgekomen. Ik heb genoten van dit boek. Wat was de aanleiding om dit boek te gaan schrijven en op welke wijze heb je research voor dit boek gedaan?
Ergens vorig jaar las ik een artikel in de krant over een commune in Aalten, een dorpje in de Achterhoek, waar ze zelfvoorzienend probeerden te worden. Ze verwachtten namelijk een zondvloed waarbij vrijwel heel Nederland onder water zou komen te staan en Aalten aan zee zou komen te liggen. Dat sprak tot mijn verbeelding, in eerste instantie werd ik er wat jolig van, maar daarna ontstond het idee voor de plot: de angst voor het einde der tijden, terwijl intussen de grond onder eigen voeten wordt weggeslagen, waardoor die hele zondvloed uiteindelijk niet meer belangrijk is…
Ik wilde eerst vragen of ik een weekje mocht komen logeren, maar besloot later toch maar mijn fantasie te laten werken, waarbij ik de commune heb verplaatst naar de omgeving van Maastricht, omdat het daar nu eenmaal prettig vertoeven is voor research.
In Stormvloed wordt het verhaal vanuit verschillende perspectieven verteld. Hoe werkt dit tijdens het schrijfproces, schrijf je tegelijk vanuit verschillende perspectieven?
Stormvloed is grotendeels geschreven zoals de lezer het verhaal ook leest, bijna in de chronologische volgorde van de hoofdstukken dus. Maar erg soepel en vanzelf gaat dat niet, hoor. Het beginnen aan een verhaal is bij mij een strijd: vanuit welke perspectieven ga ik vertellen, waar moet het verhaal beginnen? Meestal moet ik verschillende opties uitproberen voor ik voel dat het goed zit. Een kwestie van zitvlees kweken: volhouden.
Bij Stormvloed heb ik erg geworsteld met de scènes waarin de dader zijn macabere plan voorbereidt en uitvoert. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een alwetende verteller om minder dicht op de huid te zitten, dat bleek het beste te werken. |
 |
Als ik na het nodige gegoochel eindelijk echt op weg ben, dan schrijft de tweede helft van het verhaal zich soms bijna vanzelf, nou ja, zo voelt het dan tenminste. Dan merk ik dat gebeurtenissen op hun plek vallen, komen lijntjes samen en kan ik niet wachten tot ik weet hoe het afloopt. Die laatste fase schrijf ik aan een stuk door: een ervaring van puur geluk!
Een belangrijke inbreng zijn de hoofdstukken waarin je als lezer meekijkt over de schouder van de dader. Hoe leef je je in om zoiets op te kunnen schrijven?
De mooiste schrijfuren beleef ik met personages die afwijken van de standaard, al kosten ze me soms ook slapeloze nachten vol gepieker. Een getraumatiseerde vrouw, een meisje met het locked-in syndroom, een onconventionele inspecteur zoals ik die nu in mijn nieuwe thriller opvoer…
Dader kan slachtoffer worden en andersom; eigenlijk vind ik een personage pas echt interessant worden als die geschonden is door een slechte jeugd, een recente dramatische gebeurtenis of hoe dan ook. Een gewelddadige actie of moord mag nooit zomaar uit de lucht komen vallen, vind ik, actie om de actie alleen is niet boeiend.
De extreme gevallen - een seriemoordenaar, of zoals de dader in Stormvloed - vormen de grootste uitdaging en vereisen het nodige spitwerk en vooral veel inlevingsvermogen. Dat kan soms best heftig zijn omdat ik bij het schrijven van enge, lugubere scènes moet putten uit mijn zwarte kant, maar die is soms ook wel weer verbazingwekkend snel op te roepen en als het me lukt, als zo'n personage tot leven wordt gewekt en geloofwaardig is, geeft het schrijven enorm veel voldoening |
 |
Naast stand-alones zoals Stormvloed schreef je ook een serie over Nelleke de Winter. Wat heeft je voorkeur om te schrijven?
Een serie wordt in mijn ogen pas aantrekkelijk als ik een boeiend hoofdpersonage kan creëren dat ik door de verhalen heen een ontwikkeling kan laten meemaken, die in een stand-alone niet zou passen. Een inspecteur of commissaris die in elk volgend deel van een serie precies dezelfde persoon blijft, vind ik minder interessant. Bovendien vind ik het een pre als elk deel van de serie ook los te lezen is én net zo intrigerend is als een stand-alone. Een serie moet dus eigenlijk een soort synergie-effect kunnen bewerkstelligen: los van elkaar de moeite waard, samen een extraatje. Ik vind dat bijvoorbeeld Henning Mankell daar heel goed in is geslaagd met zijn Wallander-serie.
Een stand-alone geeft veel meer vrijheid; elk personage inclusief protagonist kan 'gewoon' het loodje leggen als het verhaal dat verlangt.
Er is dus veel te zeggen vóór een stand-alone. Maar, ahum, om al mijn pro-stand-alone-argumenten meteen maar onderuit te halen: ik ben net gestart met een nieuwe serie en ik vind het helemaal geweldig dat ik straks een tweede verhaal met protagonist Jessica Haider kan beginnen. Minimaal drie delen, schat ik zo. Ik denk en hoop dat ik het met deze bijzondere inspecteur een tijd kan volhouden, want ik vind haar erg fascinerend…
En om mee af te sluiten; wat kunnen we nog van Corine Hartman verwachten in de komende 5 jaar? Welke dromen of wensen heb je nog die je wil vervullen.
Mijn grootste wens is dat ik nog veel mooie, spannende verhalen op papier zal kunnen krijgen; ik denk dat er nog heel veel te leren is en te ontdekken valt voor mij als schrijver en ik hoop dat ik mezelf verder kan ontwikkelen. Wat ik zeker weet is dat ik gelukkig ben op het moment dat een nieuw verhaal zich aandient, als dat vorm krijgt en als ik dan uiteindelijk het eerste exemplaar van een nieuwe uitgave in handen krijg, het papier ruik. Wat wil een mens nog meer? Dus ik wens mezelf veel inspiratie… en zitvlees. En nou ja, oké, als je het hebt over dromen: de internationale top. Daar. Heb ik het toch gezegd. |
In samenwerking met uitgeverij Karakter verloten we 5 exemplaren van Stormvloed. Inmiddels is de de inzendtermijn verstreken en zijn de winnaars bekend:
M. Rietdijk-Steneker - Hilversum
C. Flipse - Rijswijk
A. Silva - Waalwijk
C.Aalbers - Winssen
W. Bierens – Le Rottum |
|
Twitter
Facebook