naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
De rouwmantel (2001 Unni Lindell ****

Uitmuntende psychologische beschrijvingen

De moord op Ester Synnove Lonn zal snel opgelost zijn.
Alle sporen wijzen immers naar haar ex-man, Johnny Svendsen. Die kwam onlangs Esthers geheime adres te weten en bedreigde haar met de dood. Het enige wat inspecteur Cato Isaksen nog moet doen, is Johnny inrekenen. Helaas is de broer van Ester hem voor en slaat Johnny op de vlucht. Hij neemt zijn zevenjarig zoontje mee, dat tot dan bij de ouders van Ester verbleef. Terwijl heel Noorwegen uitkijkt naar Johnny en de kleine Markus, leert Cato de dorpsgemeenschap kennen waar Ester en haar ex-man opgroeiden. Twee jaar geleden verdween er een jonge vrouw. Het was een klasgenote van Ester. Cato vindt een foto waar ze samen met nog drie andere kinderen opstaan. Er kan toch geen verband zijn tussen de moord en de verdwijning. Of wel?

De Rouwmantel is een weerom een prachtige thriller. Lindell combineert een spannend verhaal met uitmuntende psychologische beschrijvingen. Je hebt als lezer het gevoel dat je de recherchekamer kan binnenstappen, en dat je Cato, Randi, Ellen, Roger, … kent alsof het je eigen collega’s waren. De plot is om je vingers bij af te likken. Een aanrader.

Nachtzuster (2003 Unni Lindel

Een onweerstaanbaar boek

Ik las Nachtzuster in één ruk uit.
De combinatie tussen de spanning van het detectiveverhaal en het wedervaren van Lindells personages maakt het moeilijk het boek weg te leggen. Zelfs nu ben ik nog nieuwsgierig naar het verdere verloop van inspecteur Cato’s leven. Soms gaan reeksen vervelen. Lindell heeft dat punt nog lang niet bereikt: in een juiste dosering brengt ze nieuwe elementen aan in het leven van haar hoofdrolspelers. Ze lukt er bijzonder goed in er échte persoonlijkheden met natuurlijke en vaak herkenbare reacties van te maken. Dat komt de inleving in het verhaal alleen maar ten goede.

In Nachtzuster is Cato hertrouwd met Bente, de relatie met zijn zonen is rustiger geworden. Door zijn verantwoordelijke job maakt hij te weinig tijd voor zijn gezin en zijn moeder. Daardoor voelt hij zich schuldig, maar tegelijkertijd kan hij de moordzaak op een oude vrouw niet laten rusten. Vooral niet omdat de verdwijning van de kleindochter van het slachtoffer, twee weken voor de moord, waarschijnlijk ergens iets met de moord te maken heeft. Tijd wordt een cruciale factor. Ik dacht het al na Dromenvanger en De rouwmantel, maar nu weet ik het zeker: Lindell heeft een fan bij. Vijf sterren voor alle momenten van herkenning en voor de klamme handen op het einde. Ik kijk reikhalzend uit naar de volgende Lindell.

Honingval (2008) Unni Lindell ****
Spanning en emotie

Wie houdt van misdaadromans waarin een stevige verhaallijn gecombineerd is met het privé-leven van de speurders, zit met Unni Lindell gebeiteld. In de reeks met inspecteur Cato Isaksen verschenen inmiddels zes boeken met Honingval als voorlopig laatste. Uit de vorige delen weten we dat Isaksen zijn vrouw verliet en een kind kreeg bij een ander, dat hij zich aangetrokken voelde tot zijn collega Ellen Grue maar uiteindelijk terugkeerde naar zijn eerste vrouw Bente. We lazen ook over problemen met zijn moeder en kinderen tot in vorig boek, Zwanenmeer, zijn privé-leven en zijn werk samenvielen in de ontvoering van Georg, zijn jongste zoontje. Het kostte Isaksen zes weken om die misdaad te boven te komen en in het begin van Honingval is hij net terug aan het werk. Van een leien dakje loopt dat niet. Tijdens zijn afwezigheid is het team versterkt met Marian Dahle, een ambitieuze, eigengereide, en in Cato’s ogen een ronduit brutale vrouw. De meeste andere teamleden mogen haar wel, wat Cato ervaart als verraad. Veel tijd om lucht te geven aan zijn frustratie over Marian Dahle is er niet, want in Oslo verdween een jongetje, Patrik Øye. Dat is geen zaak voor het team van Isaksen, tot een Letse arbeidster de dood vindt bij een vluchtmisdrijf en er een verband gevonden wordt tussen de aanrijding en de vermissing.

Unni Lindell voert niet zo heel veel personages op en neemt de tijd om van elk van hen een diepgaand beeld te schetsen. Zo is er Vera Mattson, de oude, mensenschuwe vrouw die Patrik als laatste zag. Ze woont in een wijk vol kinderen en ergert zich mateloos aan de trampolinespringende meiden van de buren en de jongetjes die haar tuin uitkiezen als sluipweg. Er is Signe Marie Øye, de moeder van Patrik, in wie zichtbaar wordt hoe slopend onzekerheid over het lot van je kind is. Lindell haalt ook het leven aan van immigranten, zoals de Letse Elna en Igna. Op de vlucht voor situaties in het thuisland, of op zoek naar een beter leven, belanden ze vaak van de regen in de drop. De leef- en werkomstandigheden van deze twee meisjes herinneren aan negentiende-eeuwse wantoestanden.

In dit boek doet Lindell denken aan andere toppers uit de misdaadliteratuur. Net als haar Noorse collega Karin Fossum houdt ze de misdaad ‘dicht bij huis’, de dader zou bij jou om de hoek kunnen wonen. En de waanzin die sommige personages jarenlang verborgen kunnen houden, refereert aan werk van Rendell of Walters. Met deze ingrediënten schreef Lindell opnieuw een boek om van te smullen. Lekker pakkende dialogen wisselt ze af met zeer intieme en intense scènes, dagelijkse ergernis met ontluikende perversie. Tussendoor sloopt ze links en rechts een heilig huisje (“adoptiekinderen komen steeds in een warm gezin terecht”) en daarbij bouwt ze zweethandjesspanning op. Met Honingval bewijst Lindell eens te meer dat ze spanning en emotie kan mixen tot een perfect geheel.