Het eens zo succesvolle leven van Hjørdis -vreemde naam,
maar ze heeft dan ook een Deense vader- is een hel geworden. De
drugsverslaving van haar man bracht hen op de rand van een financiële
afgrond en ze voelt de hete adem van criminele schuldeisers in haar
nek. Als die haar dochtertje Puck bedreigen, is de maat vol.
Halsoverkop
ontvlucht Hjørdis Amsterdam en ze zoekt, mét Puck,
een schuilplaats in een van godvergeten dorp ergens in de polder.
De verhaallijn loopt van januari tot augustus. Met het steeds veranderende,
weidse polderlandschap als achtergrond neemt Hjørdis de draad
van haar leven weer op. Ze maakt van het kille huurhuis een thuis
voor haar en Puck, ze leert nieuwe vrienden kennen en burgert in
in het dorp. Ook Puck vindt haar draai, al blijft ze haar papa verschrikkelijk
missen en al moet ze zich verstandiger voordoen dan ze eigenlijk
is om haar paranoïde mama gerust te stellen. Want bij Hjørdis
blijft de angst sluimeren en er is weinig nodig om die in alle hevigheid
aan de oppervlakte te laten komen. Meestal onterecht, tot die ene
bloedhete augustusdag…
'Een kwestie van tijd' is een waar leesfeest. De levensechte personages
opereren in een adembenemend decor, de herkenbare interactie tussen
mensen is om je vingers bij af te likken en de precieze dosering
van nieuwe gegevens in het verhaal maken dat je het boek slechts
met veel moeite kan wegleggen. Bovendien komen enkele heikele thema’s
voorbij die je uren na lectuur nog bezighouden, zoals de vraag onder
welke voorwaarden je een kind één van zijn ouders
mag ontzeggen, hoe zelfmoord bij kinderen te voorkomen is, waarom
mensen in crisissituaties driftig op zoek gaan naar zondebokken
en niet naar zichzelf kijken en hoeveel herkansingen iemand die
van het rechte pad afwijkt, moet krijgen.
Superspannend is 'Een kwestie van tijd' niet, al moet gezegd dat,
mede door de intrigerende proloog, paranoia altijd op de loer ligt.
Soms krijg je als lezer een plotse adrenalinestoot die je verwoed
de pagina’s doet omslaan omdat je denkt meer gezien te hebben
dan de personages zelf. Er zijn ook momenten waarop je niet meegaat
met Hjørdis’ angsten, bijvoorbeeld omdat je uit ervaring
weet dat kinderen niet in zeven sloten tegelijk lopen. Het zijn
momenten die je doen twijfelen aan Hjørdis’ versie
van de feiten, wat opnieuw een impuls geeft om snel verder te lezen.
Op de dag dat de vrees van Hjørdis werkelijkheid wordt, kom
je als lezer terecht in een achtbaan van gevoelens en gebeurtenissen.
Angst, verwarring, hoop en wanhoop wisselen elkaar in uptempo af.
Als je na meer dan vierhonderd pagina’s meeleven met Hjørdis
het boek dichtslaat, is maar één conclusie mogelijk.
Een kwestie van tijd is een topper, een aanrader, een boek dat hopelijk
veel lezers aanzet tot nadenken, een boek ook dat schreeuwt om verfilming.
Petje af voor de dames van Tupla Mourits. |