Lekker weglezende policier

Volgens de achterflap van Dixit, het eerste boek van Coppers, was Coppers achtereenvolgens scheepsjongen, ereconsul in Buenos Aires en personal trainer voor de cavia van Brad Pitt. Hij wisselde het oerdegelijke Vlaamse dorp Goetsenhoven als woonplaats af met het bruisende New York. O ja, en hij was ook VRT-producer. Voor wie inmiddels denkt dat deze recensent er de draak mee steekt: niets is minder waar. Dixit werd geprofileerd als een komische thriller en zowel de quote van “The New York Gazet” als de levensloop van de schepper hadden de taak de lezer alvast in de stemming te brengen. Dixit ging ten andere over een communicatiegoeroe.

De achterflap van Engel is een stuk bescheidener en houdt het erop dat Coppers voor de VRT werkt. De site van zijn uitgever stipuleert dat Coppers’ eerste boeken Dixit en Heilige Nachten vooral komische romans zijn, en dat hij pas met Niets is ooit de ware wereld van de thriller betrad. Niets is ooit verscheen vorig jaar en voerde Liese Meerhout, inspecteur Kunstcriminaliteit, ten tonele. Liese opereert in musea, kunstgalerijen en antiquariaten. In het nieuwe boek rond haar persoontje, Engel, roept een collega van de Brusselse politie haar bij een bizar schouwspel in een zaal van de Koninklijke Musea. Er ligt een gebroken engeltje in een plas bloed onder een schilderij. Vreemd, maar een echte misdaad kan je het niet noemen en Liese sluit haar bezoek aan het museum dan ook relaxed af met een hernieuwde kennismaking met Florian Loosdrecht, directeur van de Koninklijke Musea, coming man in de kunstwereld en ex-vriend van Liese. Voor de avond helemaal voorbij is, vindt een personeelslid van de Musea een briefje. “De lafheid, de wreedheid, het kwaad”, staat erop. Het is het begin van een zenuwslopende race tegen de klok, waarbij Liese kunstzinnige raadseltjes voorgeschoteld krijgt die meestal gevolgd worden door moorden.

Engel is bovenal een goed uitgewerkte, lekker weglezende policier. Voor een paar uurtjes kruip je in de huid van Liese, de hoofdinspecteur met het korte lontje. Met ware doodsverachting snort ze met een gitzwarte Vespa door Brussel, met moeite houdt ze haar bemoeizieke moeder uit haar huis, ze komt tot rust bij vriendin Hanne en twijfelt of ze moet kiezen voor Simon de Vere, de kunsthandelaar die ze in vorig boek leerde kennen, of Florian Loosdrecht. Omwille van de moorden is ze tijdelijk ingedeeld bij de Cel Moordzaken. De harde inspecteurs daar hebben veel vragen bij de toegevoegde waarde van dit hoofdinspecteurtje Kunstcriminaliteit, maar door eens goed van je af te bijten win je respect, net zoals door op het juiste moment oplossingen aan te dragen.

Het is een spannend boek, dat het ook goed zou doen als script voor een Vlaamse zondagavond politieserie. De plot is niet alledaags. Via raadsels wordt hij stap voor stap ontrafeld en al kan je vragen stellen bij de geloofwaardigheid, meeslepend en verrassend is hij alleszins. Kortom, Engel is een lekker meeslepende thriller en Liese is een personage met veel toekomstperspectief. Het zou wel eens kunnen dat Coppers binnenkort, net als Aspe en Deflo, steevast bovenaan de bestsellerlijsten belandt. Dat zou helemaal terecht zijn.