Levendigheid van een politiebureau
Tango, de dans van verleiding,
passie, onverwachte wervelingen.
Van Laere heeft deze eigenschappen ongetwijfeld in zijn boek willen
stoppen. Dat is niet volledig gelukt.
'Tango Mortale' werd een aardig boek met diverse wervelingen maar
de passie grijpt je nooit naar de keel.
Net als in Van Laeres eerste thriller, 'Botero', draait 'Tango Mortale'
om commissaris Bracke, zijn vrouw Annemie Vervloet, hun gezin en
collega’s.
Op het Gentse politiebureau
waar de echtelieden werken is het aardig druk. Een burenruzie, een
explosie, een oud lijk in een kelder, een uit de hand gelopen opstootje,
de ontvoering van de hoofdcommissaris, hijgtelefoontjes.
Deze hoeveelheid aan zaken geeft 'Tango Mortale' de levendigheid
die ook op een echt politiebureau moet heersen.
Maar deze zaken, verhaallijnen
op zich, worden niet stevig uitgewerkt. Als lezer neem je niet deel
aan het onderzoek, je hoort achteraf wat de speurders ontdekten
of waar ze al die tijd mee bezig waren.
Dat maakt het boek niet
alleen niet zo erg spannend, het zorgt ook voor een afstand tussen
jezelf en de personages. Neem nu commissaris Bracke. Er is iets
met hem aan de hand. Zijn vrouw ziet het, zijn overste is er gevoelig
voor, er wordt gesuggereerd dat er sleet komt op zijn huwelijk of
dat de midlifecrisis misschien toesloeg. Een heldere diagnose wordt
nooit gesteld. Ook niet tussen de regels. Je komt nooit te weten
wat hem echt bezighoudt. Achteraf blijkt Brackes getob een perfecte
plaats te hebben in de plot, maar als lezer heb je dan je aansluiting
met hem gemist. Tevens een gemiste kans.
'Tango Mortale' deed me in veel opzichten aan televisieprogramma’s
denken. Sommige van de personages lijken weggelopen uit Frost of
Flikken. De hoeveelheid zaken waar het korps aan werkt, zou zo in
een reality-documentaire kunnen. Deze programma’s zijn aardig
tijdverdrijf maar je blijft er niet voor thuis. Die vergelijking
gaat ook op voor 'Tango Mortale'. |