Hoewel quasi onbekend in Nederland en Vlaanderen, is Roger Martin du Gard een grote meneer in Frankrijk. Hij leefde van 1881 tot 1958 en won in 1937 de Nobelprijs voor Literatuur. Als je googelt op zijn naam, dan springt de romancyclus Les Thibault er het hardst uit. Deze achtdelige serie schetst aan de hand van het leven van twee aristocratische broers een heel tijdsbeeld. Van Les Thibault werden, in een ver verleden, enkel de delen 1, 2 en 7 vertaald. Vorig jaar bracht uitgeverij Meulenhoff de nobelprijswinnaar terug onder de aandacht door de vertaling van du Gards laatste werk, zijn postuum verschenen Luitenant-kolonel de Maumort. Dit kloek boek werd lovend ontvangen door pers en publiek, een reden voor uitgeverij L.J. Veen om op de proppen te komen met Het oude Frankrijk, een tragikomedie die du Gard schreef in 1933.
Anders dan Les Thibault of Luitenant-kolonel de Maumort is het aantal pagina’s van Het oude Frankrijk eerder beperkt. In de uitgave van LJ Veen Klassiek bedraagt dat 123. In deze pagina’s maakt de lezer een dag mee uit het leven van postbode Joigneau. Al fietsend brengt hij brieven en boodschappen rond in zijn dorp, terwijl zijn vrouw het postkantoor runt. Monsieur Joigneau weet meer van de dorpelingen dan hij zou moeten. Dat komt omdat hij niet vies is van het open stomen van brieven, waardoor hij menig geheim ontbloot. Die geheimen speelt hij heimelijk uit. De man is, zelfs vanuit zijn nederige positie als postbode, belust op geld en macht. Je zal maar een aan je lot overgelaten weduwe zijn. Of een oud vrouwtje dat eraan denkt haar hele hebben en houden te ruilen voor een goed onderkomen, ergens. Of een schoolmeester die ervaart dat de dorpelingen de school zien als aardig tijdverdrijf tot de kinderen oud genoeg zijn om mee te helpen op de boerderij. Met veel inlevingsvermogen, mededogen en een zekere ironie laat Roger Martin du Gard diverse dorpelingen de revue passeren. Het boek voelt absoluut niet gedateerd aan, maar laat ook zeker niet terug verlangen naar die goede oude tijd. Het boek doet denken aan dat andere pareltje, Andermans huis van Silvio d’Arzo, maar is net iets luchtiger. Het oude Frankrijk zet de deur wagenwijd open naar een kennismaking met ander werk van dit literaire zwaargewicht.
