Onbevredigend

Het duo inspecteur Deleu en onderzoeksrechter Bosmans doet het goed in Vlaanderen. Elk boek waarin zij optreden stoot quasi onmiddellijk door naar de toptien van boekhandelketen De Standaard. Zo ook Deflo’s nieuwste, Copycat, waarin de twee jacht maken op een psychopatische moordenaar.

Anders dan in de meeste misdaadverhalen weet je als lezer van in het begin wie de dader is. Je zou kunnen denken dat dat fnuikend is voor de spanning, maar dat hoeft niet zo te zijn. Deflo legt spanning in situaties, in relaties en in het blootleggen van motieven. Jammer genoeg blinkt hij niet in elk onderdeel even hard uit. Terwijl hij als een ware grootmeester diverse situaties beschrijft, bijvoorbeeld een waanzinnige achtervolging tot op de Zaventemse tarmak, laat hij de lezer in de kou staan als het gaat om de motieven van de moordenaar. Deze man, een schrijver van misdaadverhalen, komt nergens echt goed uit de verf en zijn motieven blijven onduidelijk. Hierdoor ontbreekt de ruggengraat van Copycat en blijft er slechts een slap verhaaltje over.
Met de 'soapspanning' daarentegen zit het wel goed. Deflo’s personages gaan inmiddels zeven boeken mee en maakten in die tijd een hele persoonlijke ontwikkeling door. Geen reden tot paniek voor een nieuwe lezer: Deflo voorziet een beknopte introductie.

In Copycat ligt de focus op Deleu. Hij is weg bij zijn vrouw Barbara en woont samen met collega Nadia Mendonck. Zowel Deleu als Nadia lopen er getormenteerd bij en hebben daar ook alle reden toe. Deleu streeft in zijn relatie met Nadia een zielsverbondenheid en een emotionele afhankelijkheid na, waarvan ik me afvraag of die er kan komen als die er niet van in het begin is. Nadia verloor in een vorig verhaal haar ongeboren kind en alsof dat op zich al niet traumatisch is, gebeurde het ook nog in traumatische omstandigheden. Alle begrip dus voor de lethargie waarin ze zich in het begin van het verhaal bevindt. Alleen slaat die lijdzame toestand zo plots en onverwacht om in actie -‘Deleu stond er niet bij stil. Hij keek naar Mendonck. Haar ogen glansden. Ze vingen de zijne. Een glimp van herkenning. Eindelijk. Een passionele vonk. De tijd zou wel raad brengen’- dat het geforceerd overkomt. In dit citaat merk je ook de staccatostijl die Deflo af en toe hanteert. Soms komt die geniaal over, op andere momenten doet het erg gekunsteld en overdreven aan.

Spannend tot de laatste letter

Zou het gaan vervelen, als je elk jaar opnieuw een thriller aflevert met dezelfde hoofdpersonages? Zou je dan zin krijgen in wat anders? En als je zou doen waar je zin in had, zou je er daarna weer met frisse moed tegenaan kunnen? Puur speculatieve vragen hoor, maar toch… Kijk naar bestsellerauteur Luc Deflo: sinds 1999 vult hij naarstig de reeks met het Mechelse duo Bosmans-Deleu aan. Vorig jaar week hij van dat patroon af en verraste hij Vlaanderen en Nederland met Weerloos, een serie rond Cel 5, de politie-eenheid die zich ontfermt over dossiers van verdwenen kinderen. Na Weerloos spelen in Hoeren Bosmans en Deleu weer de hoofdrol. Het lijkt erop dat de portie frisse moed zijn werk deed.
'Hoeren' is een weergaloos goed geschreven boek, spannend, verrassend en onthutsend knap geconstrueerd.

Onderzoeksrechter Bosmans en inspecteur Deleu komen in 'Hoeren' pas laat in beeld. Het voorspel is helemaal voor brave huisvader Leo Thuys en de hoerentandem Aline en Daphné. Aline is een dame op leeftijd, in haar beroep allang pensioengerechtigd. Zij ontfermde zich als een moederkloek over Daphné, een zeventienjarige schoonheid die vooral mannen met pedofiele neigingen aantrekt. De taakverdeling is als volgt: Daphné amuseert zich met de klant, Aline probeert een extra graantje mee te pikken uit diens portefeuille. De klant merkt dat meestal wel, maar niemand durft klagen uit angst voor een niet langer onwetend thuisfront.

Hetzelfde foefje halen ze uit bij Leo Thuys. Alleen heeft deze man meer op zijn kerfstok dan je op het eerste zicht zou denken. Hij deinst nergens voor terug en bedreigt Daphné. Dat maakt in Aline een ongekende woede los met desastreuze gevolgen.
Op dat moment komen onderzoeksrechter Bosmans en inspecteur Deleu in beeld. Samen met Deleus partner, de mooie Nadia Mendonck, vinden ze in een peeskamertje sporen die overduidelijk naar Aline leiden. Aline is op de vlucht. Niet helemaal onschuldig, maar ook zeker niet helemaal schuldig, durft ze geen beroep doen op de politie. Ze is gewend haar eigen boontjes te doppen en vastbesloten de laakbare praktijken van Thuys aan de kaak te stellen.

Terwijl de plot zich ontvouwt, passeren diverse personages de revue.
Deflo zet ze met heel veel authenticiteit neer zodat je als lezer helemaal meegesleurd wordt in hun verhaal. De plot zelf is helder opgebouwd en tot op het einde spannend en verrassend. Meerdere heikele thema’s komen voorbij. Dat alles maakt Hoeren tot een boek dat nog een tijd nazindert.
Petje af voor Deflo!