naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
De kogelvanger (2006)Louise Welsh **
Het begin is het einde, bijna..


“Degene waar niemand voor kwam.” Beetje triest om dat over jezelf te denken, maar in het geval van William Wilson, Mentalist en Illusionist, benadert het de waarheid.
De afgelopen jaren vulde hij het voorprogramma van een hele zwik cabaretiers en stand-up comedians en sinds kort zit zijn carrière helemaal in het slop. Meer dan wat schnabbels in sextenten zit er niet meer in, en meestal moet hij ter plaatse nog een assistente ronselen.
In 'De kogelvanger' verergert de toch al penibele situatie van William. Vrienden van vroeger doen beroep op zijn vingervlugheid en vragen hem een envelopje uit de binnenzak van een politieman te halen. Ze willen daar een smak geld voor betalen en aangezien William door zijn gokverslaving bijna altijd blut is, twijfelt hij niet lang over de opdracht. Helaas is de agent nogal gehecht aan zijn envelopje en gaat hij over lijken om het terug te krijgen. William kan zich dus maar beter gedeisd houden, iets wat hem aanvankelijk prima lukt in Berlijn, later – als ook daar de grond te heet wordt onder zijn voeten - in Glasgow.
De grote verdienste van Louise Welsh is dat ze de etablissementen waar William optreedt, prachtig vangt. Het publiek, de artiesten, de ruimte, de drankjes, de acts en de opgewonden sfeer… Welsh zet het zo uitgekiend neer dat je tijdens het lezen bijna tranende ogen krijgt van de sigarettenrook. Aan die sfeerzetting kan menig schrijver een puntje zuigen. De loop van het verhaal werkt Welsh minder goed uit.
'De kogelvanger' begint bijna, maar niet helemaal, op het einde. Wat volgt is een grote flashback vanuit drie locaties: Londen, Glasgow en Berlijn. Omdat de steden elkaar afwisselen is het moeilijk om de chronologie en daarmee ook het verhaal te volgen. Bovendien is zelfs de flashback niet chronologisch, wat blijkt uit het begin, dat dus het einde is, maar niet helemaal. Inderdaad ingewikkeld en daardoor niet bevorderlijk voor de leesbaarheid.
Toch komen op de laatste pagina’s alle lijntjes mooi samen. Bovendien zorgt de ontknoping voor een extra dimensie: de iedereen beetnemende goochelaar is zelf beetgenomen.
Helaas kan je je als lezer ook niet helemaal van dat gevoel ontdoen. Prachtig geschreven boek, maar met een warrig verhaal en een mager plot.