“Dit boek draag ik op aan mijn echtgenoot Michael die een leven
vol liefde en vriendelijkheid voor ons heeft gecreëerd.”
Met die zin begint Louise Penny haar dankwoord.
Twee pagina’s later ben je overtuigd: Penny is een tevreden
en gelukkige vrouw, vooral blij dat ze het succes van haar debuut
kan delen met een warme vriendenkring. Noch tevreden, noch gelukkig
is echter Clara, één van de hoofdpersonages uit 'Stilleven'.
Clara woont met haar man Peter
in Three Pines. Ze zijn allebei kunstenaar en kunnen nauwelijks de
eindjes aan elkaar knopen, maar ze worden door een stel fantastische
vrienden bijgestaan. Clara’s hartsvriendin is Jane Neal, een
gepensioneerde, nooit getrouwde schooljuffrouw. Als dat lieve dametje
op een morgen dood in het bos gevonden wordt, is de schok voor Clara
enorm.
Het team van Armand Gamache van de Sûreté du Québec
ontdekt dat het niet om een ongeluk, maar om een moord gaat. Stilaan
sijpelt het besef door dat de moordenaar zich in hun midden bevindt.
Dan kan de zoektocht naar het motief beginnen.
Een beetje opzoekwerk leert
dat dit debuut van Louise Penny twee aanzienlijke prijzen, massa’s
lovende recensies en de roep om meer boeken rondom de charmante
inspecteur Armand Gamache heeft gegenereerd. Die positieve geluiden
zijn deels te verklaren vanuit de pittoreske sfeer die Penny neerzet.
Het dorpje Three Pines komt onder haar pen tot leven. De gezellige
bistro wordt uitgebaat door een homopaar. De ene zorgt voor de huiselijke
sfeer, de andere zoekt op antiekmarkten mooie meubeltjes die je
terugvindt in de bistro. In de boekhandel kan je een kopje thee
drinken terwijl je in een diepe leunstoel aan de open haard zit.
Het decor en de sfeer in het dorpje spreken onmiskenbaar tot de
verbeelding. Het is er gezellig, rustig, en tegelijkertijd niet
te idyllisch of zeemzoet.
Met de mensen die Penny in dit decor plaatst, gaat ze in de (beginners)fout.
Ze schrijft haar lezers haarfijn voor hoe haar karakters gezien
moeten worden. Ze vergeet daarbij dat gedrag, uitspraken en gedachten
personages maken.
Penny mag dus zo vaak als ze wil schrijven dat inspecteur Armand
Gamache een bedachtzaam man is die respect afdwingt, zolang hij
niets doet of zegt waardoor de lezer dat ook echt zelf ervaart,
werkt het niet.
Dat geldt voor de meeste personages die hierdoor het niveau van
stereotypetjes niet overschrijden.
Een andere les die Penny ter harte zou moeten nemen, is de aloude
“schrijven is schrappen” les.
Jane Neal is gedood door pijl en boog. En Penny heeft, zo kan je
lezen in het dankwoord, speciaal voor dit boek lessen in boogschieten
gevolgd. Geen verschoten kruit, want de verschillende soorten bogen,
pijlen, punten en pezen vliegen je rond de oren. Tot het diezelfde
oren uitkomt. Het maakt het verhaal onnodig chaotisch.
Kortom. Het is een debuut
en het won een belangrijke aanmoedigingsprijs, en dat was niet voor
niets. 'Stilleven' leest prettig weg in een rustig tempo: op zich
een verademing in deze drukke tijden. Penny heeft zeker potentie
en als ze erin slaagt om haar karakters beter uit te werken, kunnen
we nog veel mooie verhalen van haar verwachten. |