naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
Contract - Lars Kepler (2011) ***
Onbezield

Contract van Lars Kepler ziet er uit als een fantastisch boek. Een intrigerende foto siert de cover, het heeft een lekker groot formaat, het is voorzien van een veelbelovend buikbandje. Nochtans maakt het schrijversechtpaar Ahndoril - zij gaan schuil achter pseudoniem Lars Kepler - de belofte niet waar. De reden daarvoor ligt in het ontbreken van bezieling. Hun schrijfstijl is te afstandelijk, de personages zijn te bovenmenselijk en de situaties waarin ze belanden te overdreven. Het resultaat laat zich raden: je gelooft niet wat je leest, het beroert niet, het blijft niet hangen en op de meest dramatische momenten neigt het zelfs naar slapstick. Dat was ongetwijfeld niet de bedoeling.

Het verhaal gaat als volgt: drie jonge mensen gaan uit varen aan de Zweedse scherenkust. Eentje wordt vermoord, de andere twee slaan op de vlucht en worden achtervolgd door een nietsontziende moordenaar. Tegelijkertijd pleegt een hoge pief zelfmoord. Hij stond in voor wapenexportvergunningen. Lars Kepler’ vaste inspecteur Joona Linna wordt erbij gehaald. Hij ontdekt een verband tussen de twee zaken en samen met een elfachtig wezentje, Saga Bauer, zoekt hij de zaak uit. Ze komen op het spoor van een meedogenloze wapenhandelaar die met zijn partners een “Paganini contract” afsluit, een “belofte die niet kan worden verbroken, zelfs niet door de dood”.

Laat de plot nog enigszins goed gevonden zijn, de uitwerking van het verhaal laat op verschillende manieren te wensen over.
Joona Linna doet in de verte denken aan superheld Jack Reacher. Hij lijkt te beschikken over een glazen bol en maakt zich niet snel druk. “Glimlachend” gaat hij door het leven maar zijn superioriteit maakt hem onsympathiek. Dat was ongetwijfeld ook al niet de bedoeling. Hij verliest helemaal zijn geloofwaardigheid als hij op een cruciaal moment – zijn kroongetuige wordt ingezet als lokaas – niet aanwezig is. Als de operatie zo wat in het honderd gelopen is, wordt hij uit zijn bed gebeld. Pruilend en mopperend zegt hij dan tegen Saga: “Ze zeiden dat alle omliggende gebouwen beveiligd zouden worden”. Neem het van mij aan, dát zou Jack Reacher niet overkomen, en een John Rebus evenmin. Deze heren zouden gewoon vanuit zichzelf, vanuit “bezieling”, aanwezig geweest zijn. Doodmoe of niet. En ze zouden in hoogsteigen persoon gecontroleerd hebben of alle gebouwen beveiligd waren. Hier had Joona Linna zijn aangeboren helderziendheid niet eens nodig, een portie gezond verstand had volstaan.
Op een bepaald moment komt een luxeschip in beeld. Het wordt uitdrukkelijk beschreven als vergane glorie, maar nergens wordt verduidelijkt waarom dat zo is. Iemand die – volgens Contract – de absolute macht belichaamt, kan toch ook wel een schip op orde houden? Waarom zet Lars Kepler hier zo op in, als er dan later niets mee gedaan wordt?

Uiteindelijk, na 517 pagina’s Contract, kan ik me niet van het idee ontdoen dat Lars Kepler bij verschillende collega’s leentjebuur speelde. In andere recensies wordt Nicci French genoemd, Stieg Larsson, Henning Mankell en ik ben zelfs ergens het meesterwerk De toegewijde tuinier van Le Carré tegengekomen. Geloof het niet. Lars Kepler is leuk en aardig om lezen – dat verklaart dan toch nog de drie uitgedeelde sterren - maar absoluut geen hoogvlieger. Daarvoor zijn de acties te onwaarschijnlijk, de personages te vlak en het verhaal te ondoordacht.