Het moet een ongelooflijke kick geven als je als debutant een gevierd schrijver kan verslaan in een belangrijke wedstrijd. Het overkwam Kate Atkinson met haar debuut Achter de schermen (roman).
Ze won hiermee in ‘95 de Whitbread Prize en liet daarmee de gedoodverfde winnaar Salman Rusdie ver achter zich. Voordeel van zo’n stunt is dat je plots volop in de belangstelling staat, nadeel dat je verdere werk tot in den treure met je schitterende debuut vergeleken wordt.
Haar volgende twee romans kwamen bekaaid uit dat vergelijk.

'Oude zaken' heeft de ambitie om Atkinson weer in het midden van de literaire kaart te zetten. Omdat de schrijfster voor dit boek de vorm van een detective gebruikt, wordt het ook hier besproken.
De oude zaken worden in de eerste hoofdstukken achter elkaar gezet. In de eerste zaak verdwijnt het lievelingetje van de familie Land, de driejarige Olivia. Haar drie oudere zussen zijn te druk voor hun afgematte, zeurderige moeder die zwaar teleurgesteld is in haar huwelijk.
In de tweede zaak wordt een dikke, kortademige advocaat opgevoerd. Hij is constant ongerust over het lot van zijn jongste dochter, hij ziet haar eigenlijk té graag. Op een dag gebeurt op de meest veilige plaats het ondenkbare.
Zaak drie vertelt over een tienermoedertje bij wie de stoppen doorslaan.
Na de voorstelling van deze zaken belanden we in het heden.
Privédetective Jackson Brodie wordt door verschillende mensen gevraagd om de oude zaken te heropenen.
De zussen Land vinden na het overlijden van hun vader een nieuw spoor in de verdwijning van Olivia. De advocaat voelt zijn einde naderen en wil op de valreep de moordenaar van zijn dochter opsporen. Brodie, zelf niet probleemloos, heeft weinig vertrouwen in de goede afloop van de oude zaken, maar doet alleszins een poging ze op te lossen.
Hij stuit op verrassende wendingen en constateert dat heel wat draadjes in het onderzoek met elkaar te maken hebben.
Atkinson vertelt heel trefzeker een mooi verhaal over misdaden en hoe deze een verwoestend spoor nalaten bij de achterblijvers.
Ze voert daarbij niet alleen excentrieke mensen maar ook heel wat verschillende samenlevingsvormen en gradaties in liefde op. Haar groot gevoel voor humor behoedt deze roman voor een hoog kommer-en-kwelgehalte en ze zorgt zelfs voor een happy end.
Toch springt dit boek voor mij niet uit de massa. Het is goed geschreven en ook leuk om lezen. Maar het maakte me niet laaiend enthousiast en dus moet ik het bij drie sterren houden. Ik had er, misschien wel omwille van die Whitbread Prize, meer van verwacht.