Ook Het laatste zwijgen bezit deze intensiteit. Op de allereerste pagina’s gaat Kimmo’s chef Ketola met pensioen. Zijn schrik voor het zwarte gat en zijn gemengde gevoelens over de verplichte laatstedagnummertjes pent Wagner pijnlijk scherp neer. Ook Ketola’s grootste teleurstelling wordt duidelijk. Drieëndertig jaar geleden lukte hij er niet in de moordenaar van een jong meisje te vatten. Het kind werd van haar fiets gesleurd, verkracht, gewurgd en gedumpt in een meer. Een getuige zag een rode auto, maar noch auto, noch eigenaar werden ooit gevonden. Destijds werd een maquette gemaakt van de plaats van het misdrijf, en in een opwelling neemt Ketola deze maquette mee naar huis. Een ietwat macaber aandenken aan zijn falen.
Een paar maanden na Ketola’s pensioen, verdwijnt opnieuw een meisje. Haar fiets en rugzak worden gevonden op de plaats waar drieëndertig jaar geleden dat andere meisje het leven liet. Door de vele gelijkenissen vermoedt de politie dat de dader, die nu een oudere man moet zijn, terug actief is. Het belooft weinig goeds voor het lot van het meisje.

Romans waarin de lezer een groter overzicht heeft dan de personages, kunnen een diepe indruk achterlaten. Dat is zeker het geval bij Het laatste zwijgen. Vanaf het begin weet de lezer wat er met het eerste slachtoffer gebeurde. De tweede verdwijning zorgt voor beroering, allicht bij de ouders van het vermiste meisje en bij de agenten, maar ook bij één van de medeplichtigen van toen. Deze nieuwe daad vormt een ernstige bedreiging voor het leven dat hij intussen opbouwde. Hij wil dat kost wat kost veiligstellen.

Het onderzoek van Kimmo Joentaa en de acties van de destijds medeplichtige bereiken om en om het hoogtepunt. De plot wordt zichtbaar en opnieuw ben je als lezer overdonderd door het accurate van Wagners pen. Geen woord te veel, geen emotie te dik. Er zit enorm veel empathie in Het laatste zwijgen, en die zindert nog een hele tijd na.