Meesterlijk boek

'De zwarte Dahlia' dat nu in de winkel ligt, heeft een rokende Scarlett Johansson en een donkerkijkende Josh Hartnett op de cover. Dat heeft alles te maken met de magistrale verfilming door Brian De Palma (The Black Dahlia, nu in uw bioscoop!) en de daaruit voortvloeiende interesse voor het oorspronkelijke boek. Het verscheen in 1987 in de Verenigde Staten en kreeg vier jaar later een Nederlandse vertaling. Al is het bijna twintig jaar oud, De zwarte Dahlia blijft een onmiskenbaar huzarenstuk, met veel verve op papier gezet door meester James Ellroy.

Vanaf de eerste pagina is Bucky Bleichert aan het woord. We schrijven 1947 en Bucky staat aan het begin van zijn carrière bij het korps van Los Angeles, de LAPD. Bucky heeft Duitse roots, in die tijd helemaal niet zo’n voordeel. Wel een voordeel is zijn boksersverleden. De lange, slungelachtige en met konijnentanden uitgeruste Bucky is een halfzwaargewicht die zijn meeste wedstrijden won. Het levert hem in het boksersminnende korps veel krediet op. In dat korps loopt hij Blanchard tegen het lijf. Blanchard is een extraverte, joviale krachtpatser en toevallig ook bokser: een zwaargewicht! Om het blazoen van de LAPD op te poetsen, organiseert de korpsleiding een wedstrijd tussen Bleichert en Blanchard. Achterliggend idee: kijk eens wat een stevige jongens bij ons in het korps zitten en verdienen zij en hun collega’s geen forse loonsverhoging?
De wedstrijd veroorzaakt een grote toeloop bij de bookmakers en half Los Angeles leeft mee. Wie wint kan je lezen in het boek (of zien in de film), maar de match zorgt ervoor dat tegenstanders Bleichert en Blanchard professioneel een team gaan vormen, en ook privé vrienden worden. Dan leert Bleichert de vriendin van Blanchard kennen, Kay. Het gerucht gaat dat Kay een ex-gangsterliefje is. Blanchard heeft haar vriend opgepakt en werd verliefd op haar. Vriend in de cel, vriendin trekt in bij Blanchard. In 1947 was dat, zelfs in Los Angeles, allemaal erg not-done en de thuissituatie van Blanchard belemmert zijn carrière op ernstige wijze. Het schijnt Blanchard niet te deren, en Bleichert bewondert hem daarvoor. Ook professioneel vindt Bleichert dat hij veel van Blanchard kan leren.
Zo liggen de kaarten op tafel op het moment dat het zwaar verminkte lijk van een jonge vrouw gevonden wordt. Het slachtoffer krijgt al snel de bijnaam “De Zwarte Dahlia”. De moord grijpt iedereen in het korps buitensporig aan, maar bij Blanchard gaat het nog verder. Zijn kleine zusje werd verkracht en vermoord en hij voelt zich nog elke dag schuldig omdat hij haar niet heeft kunnen beschermen. Hij hoopt iets van zijn schuldgevoel in te lossen door verbeten op zoek te gaan naar de moordenaar. Bleichert voelt instinctief aan dat hij zijn vriend moet afremmen en Kay steunt hem daarin. Kay en Bleichert groeien naar elkaar toe, terwijl Blanchard hoe langer hoe fanatieker en uiteindelijk totaal losgeslagen wordt.

De zwarte Dahlia is één van die meesterlijke boeken die de lezer vanaf het begin meeneemt met, en onderdompelt in het verhaal. Na een uitermate spannend leesavontuur slaag je er niet in op het einde van het boek uit te maken welke verhaallijn nu het boeiendste was. Was het de speurtocht naar de moordenaar van De zwarte Dahlia, het verleden van de Dahlia, de zich ontwikkelende driehoeksverhouding Bleichert-Blanchard-Kay, het inkijkje in het corrupte wereldje van de LAPD of de verhalen van alle nevenfiguren? Een ding is zeker: de mix van al deze verhalen smaakt naar meer.