naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
De overvaller (2008) - Iain Levison ****
Hilarische narigheid

In 2005 verscheen bij De Geus het boek Niks om handen van de eerder onbekende Amerikaan Iain Levison. Nu, drie jaar later, ligt De overvaller in de boekhandel, en prijkt op de cover een prachtige Crimezonequote. Die klinkt zo: ‘Spannend, krachtig, origineel en direct. Levison is zo’n beetje de Jan Cremer van het misdaadverhaal.’ Deze lofzinnen zijn zo over te nemen voor De overvaller. Het is zo’n onwaarschijnlijk goed boek, dat je onmiddellijk Niks om handen wilt lezen en beseft dat je vanaf nu voor elke nieuwe Levison smachtend aan de winkeldeur zal staan.

Wat maakt een boek tot een onwaarschijnlijk goed boek? Dat is voor elke klepper vast anders, maar bij De overvaller heeft het te vooral maken met emoties. De overvaller bespeelt uitersten, van lachspier tot traanklier. Het grappige zit vooral in het begin. Dixon, een ex-bajesklant, overvalt samen met drie anderen een bank, maar nog tijdens de rit op weg naar de bank bedenkt hij al dat hij opgescheept zit met amateurs. Amateurs parkeren tien meter voorbij de ingang, amateurs houden zich bezig met kleingeld, amateurs kicken op macht. Dixon begrijpt binnen de seconde dat hij op zichzelf aangewezen is en verlaat de bank voor de politie arriveert. Natuurlijk zal hij heel snel overal gesignaleerd staan, en is een onderduikadres zoeken prioritair. Zo’n adresje krijgt hij als was het een goddelijk geschenk in de schoot geworpen bij Elias White, een jonge professor. Dixon betrapt Elias op een gemoedelijk onderonsje met zijn minderjarig buurmeisje. Geruchten over pedofilie zouden de academische carrière van Elias ernstige schade kunnen toebrengen. Dat kan hij missen als kiespijn, zeker nu hij door zijn nieuwe visie op de Jodenvervolging op het punt staat om een geweldige drive aan die carrière te geven. Echt van harte verloopt de interactie tussen Dixon en Elias niet, maar de twee leren elkaar stilaan waarderen.
Tijdens zijn vlucht is Dixon geld van de overval kwijtgeraakt. Dat geld zet de bloedhonden van de FBI op zijn spoor en zo komt FBI-agente Denise aan in het stadje waar Elias White woont. Denise is gefrustreerd. Ondanks haar inzet en capaciteiten bevindt ze zich nog altijd op dezelfde positie als waarin ze haar loopbaan bij de FBI begon. Ze ziet jonge, minder bekwame kerels de postjes innemen waar zij haar oog op liet vallen. Ze weet verdomd goed waar het haar aan ontbreekt: een penis.
In een bij momenten huiveringwekkend kat-en-muisspel draaien de drie hoofdrolspelers, Dixon, Elias en Denise, om elkaar heen. Vooral Elias wil het lot wel eens te uitbundig tarten. Daar komt narigheid van waarbij het lachen je vergaat.

Naast deze emoties is De overvaller ook gewoon verschrikkelijk goed geschreven, heeft het de vaart van een hogesnelheidstrein, een slechterik die je hart steelt en een slachtoffer die je door elkaar zou willen rammelen. Het is een aanrader, maar dat had u vast al begrepen.