Frank Thilliez is een guitig ogende dertiger. Vorig jaar bracht hij het sombere Noord-Frankrijk tot leven in het huiveringwekkende Het gruwelhuis. Het was zijn debuut in Nederland en Vlaanderen en het ging meteen in 7500 exemplaren over de toonbank. De reacties waren verdeeld. Sommige recensenten bejubelden de poëtische manier waarop Thilliez vorm gaf aan ‘la Bête’, een psychopaat pur sang, anderen vonden de gruwel onverteerbaar. Schaduw van de Beul is geen vervolg op Het gruwelhuis, maar heeft er wel veel kenmerken van. De horror swingt de pan uit. Als je daar niet van houdt, kan je Schaduw van de Beul best links laten liggen, want andere opmerkelijke kwaliteiten heeft het boek niet.

De hoofdpersonages zijn Cathy en David. Samen met hun dochtertje Clara vormen ze een redelijk gelukkig gezinnetje, Cathy is verslaafd aan tranquillizers en David balsemt lijken. Hij schreef onlangs een misdaadroman (rond inspecteur Jack Frost) en sindsdien worden hij en Cathy gestalkt door een waanzinnige Miss Hyde.
Het aanbod van een Arthur Doffre, een rijke, zwaar gehandicapte man, komt als geroepen. Hij wil David inhuren als ghostwriter. David moet hem een rol geven in zijn volgend boek en Doffre wil dat dat boek over Beul 125 gaat. Hij wil de geest van die seriemoordenaar doorgronden, zijn beweegredenen en zijn obsessie met getallen. Beul 125 vermoordde ouders na een langdurige marteling in het bijzijn van hun kinderen. De kinderen liet hij gaan nadat hij zijn handtekening, een mysterieus getal, op hun hoofdjes tatoeëerde. Doffre wil David rijkelijk belonen voor zijn pennenvrucht, en bovendien neemt hij hem en zijn gezinnetje mee naar zijn bungalow in het Zwarte Woud. David kan daar ongestoord schrijven en Cathy kan tot rust komen. Natuurlijk pakt het anders uit. De bungalow staat verloren in het immense bos, de sneeuw ligt meters dik, er sluipen bloeddorstige lynxen en een vreemd creatuur rond, de telefoon doet het niet en als kers op de taart hangen er kadavers van varkens voor het raam. Dat laatste als wetenschappelijk experiment van een groep entomologen, een beetje zoals the bodyfarm van Bill Bass (zie Het lijkenhuis uit 2006 door Jefferson Bass).

De spanning tussen de bewoners van de bungalow bereikt snel een hoogtepunt, maar de gebeurtenissen doen er nog een schepje bovenop. En nog een schepje. En nog… Je staat versteld van de massa ellende waar Cathy en David in verzeild raken. Gevoelige lezers zullen al snel afhaken. De literaire genotzoeker ook, want het boek verdrinkt in de uitroeptekens en het amechtig gehijg. Waar is de poëzie van Het gruwelhuis naartoe? Wat overblijft is spanning en horror. En, toegegeven, een verrassende ontknoping.