Pageturner met pauzes
'Het dertiende verhaal' heeft
een prachtige cover. De stapel oude boeken, compleet met leeslint
en gemarmerde zijkanten, houdt een belofte in van verhalen uit lang
vervlogen tijden. Het zwierige lettertype waarin de titel gezet
is, versterkt die belofte: 'Het dertiende verhaal' is vast een boeiend,
meeslepend en romantisch epos dat zich kan meten met klassiekers
als Jane Eyre en Woeste hoogten.
Boeiend, meeslepend en romantisch
is 'Het dertiende verhaal' zonder enige twijfel. Het leent zich
dan ook bij uitstek om gelezen te worden op een druilerige dag,
als een gure wind om het huis giert, de regen tegen de ramen slaat
en jij binnen een knus plekje vond. Het is natuurlijk afwachten
of het een klassieker gaat worden, maar dat het verhaal daar potentie
voor heeft, staat buiten kijf.
Het hoofdpersonage is Margaret
Lea. Ze leidt een teruggetrokken bestaan in het antiquariaat van
haar vader. Ze laaft zich aan verhalen van anderen, vooral biografieën
en briefwisselingen kunnen haar zo bekoren dat ze de wereld rondom
zich vergeet. Omdat ze zo opgaat in het leven van anderen, schreef
ze zelf al eens een biografie, waardoor ze een bescheiden reputatie
als biografe opbouwde. Op een dag doet Vida Winter een beroep op
Margaret Lea. Vida Winter is de meest succesvolle schrijfster van
het land die jong en oud in de ban houdt met haar verhalen. Er is
echter één verhaal dat ze angstvallig verborgen houdt
voor de buitenwereld, en dat is haar eigen levensverhaal.
Journalisten vroegen haar er wel om, maar ze stuurde ze altijd met
een kluitje in het riet.
Maar nu is Miss Winter oud
en ziek en wil ze haar verhaal vertellen aan Margaret. De excentrieke
Vida Winter maakt vooraf duidelijke afspraken: elk verhaal heeft
een begin, een midden en een einde, en Margaret mag niet voorlopen
op het verhaal, geen vragen stellen, alleen luisteren en verwerken.
Margaret eist dat ze het vertelde verhaal mag toetsen aan de werkelijkheid
en dat staat Vida toe.Miss Winter begint te vertellen en net als
Margaret, die al snel parallellen met haar eigen leven ontdekt,
raak je als lezer ontzettend geboeid.
Het verhaal begint bij een voorouder die buitenproportioneel rouwt
om zijn vrouw tot hij zijn babydochter in de armen geduwd krijgt.
Hij verafgoodt het meisje en verwaarloost zijn zoon. Beide kinderen
groeien op en voor je het weet zit je in een familiegeschiedenis
waarin waanzin en degeneratie de hoofdtonen zijn.
Setterfield vertelt heel gedoseerd,
waarmee ze een pageturner met pauzeruimte schreef. Je zit middenin
het verhaal van Miss Winter, maar dan wordt ze plotseling moe en
breekt ze het verhaal af. Als lezer volg je op dat moment Margaret
die naar haar kamer of naar de tuin gaat, en het verhaal overdenkt.
Deze constructie zorgt ervoor dat je meer nog dan anders van dit
boek kunt genieten. De impuls om het in één keer uit
te lezen is er niet, alsof je als lezer ook rekening houdt met de
ademruimte die Vida Winter noodgedwongen inbouwt.De familiegeschiedenis
van Miss Winter ontvouwt zich, mysteries lossen op, Margaret groeit
als persoonlijkheid en de lezer geniet.
'Het dertiende verhaal' is
Setterfields literaire debuut. Als haar volgend werk van hetzelfde
niveau is, dan zullen we nog veel van deze dame horen en, nog beter,
lezen. |