Gek hoe de menselijke geest werkt. Zien we “Signatuur Noir” op een boek staan, delen we het meteen bij de thrillers in. Vaag herinneren we ons een bespreking in de VN Detective- en Thrillergids, ons oog valt op de quote “alsof het een spannende film is” en onze geest telt een en ander bij elkaar: De regels van het spel is een thriller, zoveel is zeker.
Niet dat deze indeling echt belangrijk is, maar tijdens het lezen wordt alras duidelijk dat onze geest, of komaan, de uitgeverij, ons op het verkeerde been zette.
De regels van het spel is geen echte thriller, al heeft het er wel een enkel element van. Het onontbeerlijke lijk bijvoorbeeld. Dat blijkt van meneer Chazarreta te zijn die met doorgesneden keel in een zwaarbewaakte villa ligt. ‘Net goed,’ denkt 99% van de Argentijnse bevolking, want al heeft een rechtbank het nooit hard kunnen maken, de goegemeente zweert erbij dat Chazarreta enkele jaren geleden zijn echtgenote liet vermoorden.
Journalist Jaime Brena van de krant El Tribuno werkte destijds aan die zaak en hij zou de draad graag weer opnemen. Helaas is hij van de afdeling Misdaad verbannen en op Samenleving gezet. Dat mag gerust gezien worden als een pesterijtje van de baas. Jaime Brena heeft een keer te veel tegen zere schenen geschopt. Precies die baas, Lorenzo Rinaldi, zet een jonge, onervaren journalist – de jongen van Misdaad – op de zaak, maar laat hem wel bijstaan door voormalig thrillerschrijfster Nurit Iscar. Lorenzo plant Nurit in de zwaarbewaakte community waar Chazarreta de dood vond. Zij moet zich onder de bewoners mengen en haar impressies neerpennen.
Nurit, de jongen van Misdaad en Jaime Brena vinden elkaar in een gezamenlijke passie om de raadselen rond de dood van Chazarreta te ontsluieren. Hun interactie is snel en intelligent. Piñeiro gebruikt geen aanhalingstekens, streepjes of nieuwe lijnen om dialogen aan te geven. Ze staan gewoon in doorlopende tekst, vraag, antwoord, woord, wederwoord. Door deze techniek maakt Piñeiro de lezer tot bevoorrecht getuige van het wedervaren van dit bijzondere trio. Aan het einde van het boek hebben ze niet alleen de moord ontrafeld, maar zijn ze ook heel dicht bij elkaar gekomen. Vooral Nurit Iscar en Jaime Brena zijn als karakters erg goed uitgediept.
Nurit is een vrouw van middelbare leeftijd die op het jaren ’60-figuurtje Betty Boop lijkt. Ze heeft twee grote zonen en scheidde van haar man na een opwindend, maar helaas kortdurend avontuur. Nu staat ze er alleen voor. Haar laatste boek kreeg vernietigende kritieken en van de weeromstuit hing ze haar carrière als thrillerschrijfster aan de wilgen. Nu schrijft ze als ghostwriter boeken van anderen, maar intussen is ze de vaak voorkomende “unieke zielenroerselen” grondig beu. Het opdrachtje van El Tribuno is zeer welgekomen.
Jaime Brena twijfelt of hij zijn vrijwillige pensionering moet aanvragen of niet. Hij is een journalist in hart en nieren, maar heeft het wel gehad met de onbenullige onderwerpen die hij tegenwoordig op zijn bord krijgt. De eenzaamheid na het werk schrikt hem af. Misschien dat een hond iets voor hem is…

De gebeurtenissen in De regels van het spel razen voorbij. Het is een boeiend, intelligent, grappig en snel boek. De plot is misschien wat mager en eerder ongeloofwaardig, maar raar maar waar, dat doet er niet zo heel veel toe. Vandaar die vier sterren. Met een adembenemende plot waren dat er met volle overtuiging vijf geweest.