naar start | a | b | c | d | e | f | g | h | i | j | k | l | m | n | o | p | q | r | s | t | u | v | w | x | y | z  
Een Venetiaans geheim (2004) Caldwell & Thomason ****
Wedergeboorte van de renaissance
De renaissance, een periode die zich situeert in de vijftiende en zestiende eeuw en die teruggreep naar voorbeelden uit de oudheid, is in. Ross King schreef schitterende romans over Michelangelo en Brunelleschi, Dan Brown bracht Leonardo da Vinci in het voetlicht en nu wijden twee jonge Amerikanen hun debuut aan een manuscript uit 1499. Ik heb Een Venetiaans geheim met plezier en toenemende bewondering gelezen. Het is geen makkelijk boek. Zeker in het begin, als je nog moet wennen aan de combinatie tussen flash-backs van de hoofdpersoon en het hier en nu, is volhouden en doorbijten de boodschap. Je inspanningen worden beloond met een mooi boek over vriendschap, liefde en verterende passie. Wetenswaardigheden uit de renaissance krijg je er bovenop. Daartegenover staat dat dit boek zich aan de uiteinden van het thrillergenre bevindt. Ja, er wordt gemoord in Een Venetiaans geheim. Deze misdaden zijn onontbeerlijk voor de verhaallijn, maar krijgen geen prominente plaats in het boek. Het lijkt wel of ze vooral nodig zijn om het predikaat thriller te verdienen. Puur persoonlijk vind ik dat niet erg. Waarschijnlijk was ik inderdaad aan dit boek voorbijgegaan als het geen plaatsje had opgeëist bij de thrillers en waarschijnlijk volgden auteurs en uitgever dezelfde redenering.

Het boek gaat over vier vrienden die studeren aan de universiteit van Princeton. De ik-persoon, Tom Corelli Sullivan, dankt zijn tweede naam aan de zeventiende-eeuwse lievelingscomponist van zijn vader. Tot zijn dood was die bezeten van de renaissance en meer specifiek van een erg bijzonder boek met de quasi onuitspreekbare naam “Hypnerotomachia Poliphili”. Dit echt bestaand werk werd rond 1499 in Venetië uitgegeven en gaat over ‘Pholipilo’s strijd om liefde in een droom’. Lange tijd bleef de auteur ervan onbekend, tot iemand op het idee kwam om de eerste letters van elk hoofdstuk achter elkaar te zetten. De zin die zo ontstond deed vermoeden dat een edelman uit Florence het manuscript schreef. Andere eigenaardigheden geven aan dat het boek niet geschreven is tot vermaak van de lezer, maar dat het aanwijzingen bevat om een geheim te ontrafelen. Jammer genoeg kon Toms vader maar een tipje van de sluier oplichten. Toms studiegenoot, Paul, wil de Hypnerotomachia Poliphili verder ontmantelen. Zijn vastberadenheid werkt aanstekelijk op Tom en samen beginnen ze de raadsels uit het boek één voor één op te lossen. De waarheid komt dichterbij. En dan... gebeurt de eerste moord.

Het mag dan een prettige leeservaring geweest zijn, toch voelde ik me lichtelijk beetgenomen. Door de uitgever dan nog wel. Allereerst door de titel. Het ‘oude’ verhaal speelt zich voornamelijk af in de Republiek van Florence. In het vroeg zestiende-eeuws Italië was dit een andere staat dan de Venetiaanse republiek, die slechts een marginale rol speelt in het boek. De oorspronkelijke titel ‘The rule of four’ verwijst niet alleen naar een raadsel in de Hypnerotomachia maar ook naar de vier vrienden en sluit in die zin veel beter aan bij het boek. Verder schiep de toevoeging literaire thriller spanningsverwachtingen die slechts op het randje werden ingelost. Gelukkig werd de ’literaire’ belofte deze keer wel waargemaakt. Een regelrechte miskleun is de vermelding van de beeldenstorm op de achterflap. Deze vond chronologisch na de gebeurtenissen in het boek plaats en had andere oorzaken. De prachtige uitgave -stijlvolle belettering op de aantrekkelijke cover, overname van enkele houtgravures in het boek- brengt mijn gevoelens ten opzichte van de uitgever dan weer in balans.

Maar zijn slordigheden mogen niet op het conto van de auteurs geschreven worden. Zij leverden een meer dan verdienstelijk debuut af waar ze naar eigen zeggen zes jaar aan werkten. Het wordt dus nog even wachten op hun volgende.