Dennis Lehane - Nachtleven ***** (2012)

Filmisch

‘Boston, 1926: illegale stokerijen schieten tijdens de drooglegging als paddenstoelen uit de grond. Kruimeldieven, gangsters en corrupte agenten zien hun kansen schoon. Joe Coughlin is zo’n jonge crimineel, voorbestemd voor een schitterende carrière in de onderwereld. Bij een gewaagde overval ontmoet hij de mooie Emma, het liefje van gangsterbaas Albert White’.
Zo vermeldt de achterflap.
En ook: ‘filmisch, zinnelijk en bruisend: Lehane bewijst opnieuw dat hij een thrillerschrijver van formaat is.
En dat is zeker waar.

Eerdere boeken van Lehane verbijsterden me soms. Bijvoorbeeld zijn meesterwerk De infiltrant (The given day, 2008). Maar ook Gone baby gone, dat in 2007 op prachtige wijze werd verfilmd onder regie van Ben Affleck, een stadgenoot van Lehane, met Casey Affleck, Ben’s jongere broer in de hoofdrol.

‘Wat een verteller is die Lehane! Wat een spanning. Tot op het allerlaatst. De ontknoping is een klap’, schreef ik toen in mijn recensie van dat laatste boek. En dat geldt nu weer, voor Nachtleven.

Het lukt Lehane om Joe Coughlin zó te beschrijven dat je steeds meer gaat voelen voor deze kleine gangster. De beschrijving van zijn verblijf in de gevangenis is angstaanjagend. Joe’s karakterontwikkeling maakt hem steeds sympathieker, terwijl hij toch opklimt in de rangen van het gangsterdom. Dat hij uiteindelijk op Cuba belandt, is niet alleen in de loop van het verhaal heel waarschijnlijk, ook de afloop is dat.

Tot op het allerlaatst blijf je in spanning.
Het eerste hoofdstuk opent als volgt: “Een paar jaar later, op een sleepboot in de Golf van Mexico, werd Joe Coughlin met zijn voeten in een kuip cement gezet. Om hem heen stonden twaalf gewapende mannen te wachten tot ze ver genoeg uit de kust waren om hem overboord te gooien.”
Of dat ook gebeurt, beschrijft Lehane hier niet. Pas aan het eind van het verhaal volgt de apotheose en weten we meer van de afloop. En die liegt er niet om.

Een zinderend verhaal.

Filmisch? Inderdaad!