|
Andrea Camilleri - Montalbano en het verdwenen kind
( 2009) ***
|
In eerdere recensies (Het ronden van de boei, De vorm van water) werd commissaris Montalbano beschreven als iemand met ‘onorthodoxe uitspraken, vreemde invallen, zelfspot, humor, bezeten door lekker eten, gevoeligheid voor dames en merkwaardige opsporingsmethoden’. De commissaris is ‘onvermoeibaar, soms niet te genieten, houdt van vrouwelijk schoon en lekker eten. Hij opereert eigenzinnig en laat zich weinig gelegen liggen aan druk van hoger geplaatsten’.
Al deze ingrediënten zijn ook in Montalbano en het verdwenen kind weervolop aanwezig.
Dat maakt ook dit verhaal weer heel prettig leesbaar, niet in het minst door de stijl van Camilleri: hij schrijft makkelijk en soepel waardoor je het verhaal dat op zichzelf niet zo bijzonder is, snel wegleest.
Dat is makkelijk gezegd, maar daardoor doen we Camilleri misschien tekort. Zijn schrijfstijl is denk ik het gevolg van veel oefening en veel schrappen. Dat wat makkelijk oogt is het resultaat van een jarenlange ontwikkeling
Niet voor niets zijn de boeken van Camilleri vertaald in 24 talen, en verfilmd.
Waarom dan toch ‘maar’ drie sterren?
Omdat het verhaal iets te makkelijk is, en nauwelijks spannend. Voor een thriller toch niet onbelangrijk.
Al doet dat aan het leesplezier niets af.
|
|
