WeblogMail Gastenboek

 

Thrillerjaar 2010

Door: Peter Kuijt


2010

Peter Kuijt

Afvallen en minder bloggen: ik kan er niet aan ontkomen om die twee werkwoorden als goede voornemens voor 2011 te noemen. Maar iedereen weet hoe dat gaat met die jolige doelstellingen die je formuleert tussen oliebol en zalmsalade: zodra je je super screamer rockets hebt
afgevuurd, de bengaalse kaarsen hebt ontstoken en het honderdduizendklappermatje hebt uitgerold, zijn de nobele plannen al weer vergeten.

En als ik ze nog weet te onthouden, dan geef ik 'gewichtsverlies' nog de meeste kans van slagen. Uren minderen voor het computerscherm om een andere thrillersite dan deze redelijk actueel te houden, lukt haast niet. Het is een verslaving en aangezien therapeut Keith Bakker even uit
het zicht is verdwenen en me derhalve niet de goede kant op kan helpen duwen, zal ik mijn bijna dagelijkse thrillershot voorlopig blijven nemen. Vrienden suggereren me wel eens 'cold turkey' te gaan. Maar ik ben niet zo'n liefhebber van koude kalkoen.

En waarom zou ik minder willen bloggen, vraagt u zich wellicht af. Om vaker een boek te kunnen openslaan. Want door al dat bloggen blijft er minder leestijd over.
In plaats daarvan heb ik de trouwe volger van mijn blogje dit jaar onder meer 'vermoeid' met nieuws over Stieg Larsson, Stieg Larsson z'n familie en Stieg Larsson z'n partner, de boekendeal van Alex van Galen en zijn Scandinavië-conflict met de CPNB, de dubbele overwinning van Bram Dehouck, de kruistocht van Jac. Toes tegen het Letterenfonds en de ommezwaai die de subsidieverstrekker maakte, de twee miljoen van Saskia Noort, de één miljoen van Esther Verhoef, de publieksprijs voor Simone van der Vlugt, de Gold Dagger voor debutant Belinda Bauer, de Krulstaart voor Tomas Ross, de lange tenen van Tomas Ross en de recensentenhaat van Marion Pauw, de Koninginnedagthriller van Willem Asman, de James Bond van Jeffery Deaver, de laatste Wallander, de partnerruil van James Patterson en Liza Marklund, Charles den Tex op papier en op tv én het betreurenswaardige overlijden van de sympathiekste misdaadschrijver van Nederland, Appie Baantjer.

De spaarzame tijd die me restte, besteedde ik zo veel mogelijk aan het lezen van thrillers. Daarbij richtte ik me vooral op het vinden van parels in het Nederlandse taalgebied. Maar dat viel behoorlijk tegen. Debutanten Erik Bolt (Een messteek in de rug), Ton de Zeeuw
(Aangebrand), Mariëtte Ciggaar (Zilte deerne) en Pieter Bart Korthuis (Penoza) stelden teleur. Ook van de laatste van Elvin Post (Roomservice) had ik meer verwacht. Positieve uitschieters waren Siska Mulder met Na Delphine ('De eetclub', maar dan beter), Alex van Galen met Duivelssonate (een verhaal dat beklijft) en René Appel met Van twee kanten (doordachte thriller met een nog lang naijlende ontknoping).

De volgende thrillers uit het buitenland werden door mij hogelijk gewaardeerd:

Scott Turow - Onschuldig. Fantastische rechtbankthriller die schreeuwt om verfilmd te worden. Wellicht weer met Harrison Ford in de hoofdrol?

Zoran Drvenkar - Sorry. Beklemmende thriller rond vier vrienden die verontschuldigingen commercieel willen uitbuiten. Ze richten een agentschap op dat namens personen en bedrijven die er zelf te laf voor zijn, excuses aanbiedt. Geen voer voor hen die makkelijke weglezertjes van Suzanne Vermeer en Baantjer gewend zijn. Maar de volhouders krijgen een prachtig verwoord verhaal met indringend plot voorgeschoteld.

William Lashner - Erewoord. Hilarische thriller rond Lashners held, advocaat Victor Carl. Een eigengereide jurist die voor elke tegenslag een kwinkslag paraat lijkt te hebben. Zijn voormalige verloofde Julia, die er met een uroloog vandoor ging, brengt Carl in de grootst mogelijke
problemen. Formidabel geschreven (en uitstekend vertaald), met dialogen om van te smullen en vele, excentrieke personages.

Michael Robotham - Boetedoening. Robotham weet zelfs een aangrijpend onderwerp met af een toe een lichte toets 'leesbaar' te houden. Psycholoog en parkinsonpatiënt Joe O'Loughlin is een van de meest indrukwekkende thrillerhelden.

Niet al te veel pareltjes, constateer ik nu. Wellicht ben ik te kritisch, zit er te veel azijn in mijn plas. Misschien moet ik volgend jaar nog meer naar pluspunten gaan zoeken. Aha, al weer een goed
voornemen....